9 مه 2024 - به مدت 30 سال است که پزشکان میدانند که حفظ قند خون در محدوده ی طبیعی، فواید زیادی برای افراد مبتلا به دیابت نوع 1 دارد.
یک کارآزمایی بالینی در سال 1993 نشان داد که آموزش روشهایی برای مدیریت دقیق بیماری به شرکتکنندگان - چک کردن مکرر قند خون در روز، تنظیم دوزهای انسولین و دریافت کمکهای مکرر از مراقبان پزشکی- خطر ابتلا به عوارض طولانیمدت دیابت، از جمله نابینایی، نارسایی کلیه و آسیب به اعصاب محیطی را از 50 تا 70 درصد کاهش می دهد.
از زمان آن تحقیق، پزشکان برای اجرای برنامه های مدیریت متمرکز دیابت برای همه بیماران با چالش هایی مواجه بوده اند. به طور کلی بیماران در سراسر ایالات متحده هنوز به سطحی از کنترل دیابت که خطرات دراز مدت آنها را به حداقل می رساند، نمی رسند.
پرفسور David Maahs، متخصص غدد اطفال درStanford Medicine Children's Health ، گفت: "عدم دستیابی به کنترل دقیق دیابت به این دلیل نیست که مردم تلاش نکرده اند، بلکه به این دلیل است که مراقبت از این بیماری پیچیده، دشوار است و برای فرد مبتلا به دیابت و خانوادهاش، کار مداومی است".
کارشناسان پزشکی استنفورد در حال پیشرفت برای حل این مشکل هستند. مطالعه جدیدی که در ژورنالNature Medicine منتشر شده است، توضیح میدهد که چگونه این تیم تحقیقاتی به رهبری پرفسورMaahs و پرفسور Priya Prahalad، پیشرفتهای عمدهای را در مدیریت متمرکز دیابت داشته اند.
اول، آنها با مسائل مربوط نابرابری بهداشتی مقابله کردند تا اطمینان حاصل کنند که آخرین فناوری دیابت به محض تشخیص بیماری به دست هر بیمار می رسد. آنها همچنین با ابداع ابزارهای هوش مصنوعی به مراقبان دیابت این توانایی را دادند که تشخیص دهند کدامیک از بیماران بیشتر به کمک آنها نیاز دارند. در نهایت، این اقدامات به نوجوانان مبتلا به دیابت نوع 1 این امکان را داد تا سطح قند خون خود را بهتر کنترل کنند.
ما در این مقاله با پرفسور Maahs، در مورد روش های مورد استفاده و پیامدهای طولانی مدت مدیریت متمرکز دیابت صحبت کرده ایم که خلاصه ی آن را با شما به اشتراک می گذاریم.
مطالعه شما بر اساس پیشرفت های تکنولوژیکی اخیر است که بسیاری از وظایف مربوط به زندگی با دیابت را به طور اتوماتیک انجام می دهد. مزایای دستگاه های جدید چیست؟
بیماران اکنون می توانند از مانیتورهای مداوم قند خون استفاده کنند که دارای سنسوری در زیر پوست هستند که هر 5 تا 15 دقیقه یک بار مقدار قند خون آنها را خوانش می کند. این واقعاً مفید است زیرا برای اندازهگیری سطح قند خون نیازی به ۶تا ۱۰بار سوراخ کردن انگشتان در طول شبانه روز ندارد و در صورت پایین یا بالا رفتن قند خون، مانیتور میتواند به بیمار هشدار دهد. والدین کودکان مبتلا به دیابت نوع 1، می توانند داده های قند خون کودک خود را از طریق فضای ابری و با تلفن همراه خود دریافت کنند و با پزشک او به اشتراک گذارند.
یکی دیگر از پیشرفتهای اخیر در فناوری دیابت این است که مانیتورهای مداوم قند خون هم اکنون میتوانند با یک پمپ انسولین ارتباط برقرار کنند. یک الگوریتم به کنترل دوز برای کاهش یا توقف انسولین کمک میکند، اگر پیشبینی نماید که قند خون بیمار در حال افت است، و در صورت بالا رفتن قند خون مقدار انسولین بیشتری را در اختیار بدن قرار می دهد. شما هنوز هم باید قبل از غذا خوردن یک دوز انسولین را بصورت دستی تزریق کنید، اما این سیستم اتوماتیک واقعاً بار زیادی از مدیریت دیابت نوع 1 را از دوش بیمار و خانواده ی او برمیدارد.
یک چالش بزرگ دسترسی همه ی بیماران به دستگاه های پیشرفته بود. کار قبلی شما نشان داد که گروههای محروم غالبا به این سیستم ها دسترسی ندارند. مطالعه جدید شما چگونه به نگرانیهای مربوط به نابرابری پرداخته است؟
ما فواید استفاده از مانیتورهای مداوم قند خون را برای کودکان دیابتی نوع 1 در اسرع وقت پس از تشخیص، بررسی کردیم که معمولاً در هفته اول پس از تشخیص میتوانستیم این کار را انجام دهیم. اگرچه پمپ های انسولین تمرکز این مطالعه نبودند، حدود نیمی از بیماران ما در عرض یک سال پس از تشخیص شروع به استفاده از پمپ انسولین کردند.
همه ما موافق بودیم که هر بیمار جدیدی را در این مطالعه وارد کنیم. تمرکز مطالعات قبلی در مورد فناوری دیابت بر روی افراد دارای تحصیلات دانشگاهی، سفیدپوست و بیمه شده خصوصی و نه در سایر جمعیت ها بود. ما باید راهی برای مقابله با چالشهایی که بیماران کم تربرخوردار با آن مواجه بودند، می یافتیم و در این حین متوجه شدیم که موانع این امر فراتر از آشکارترین موانعی است که به آنها پرداخته ایم، مانند ارائه ی مراقبت به چندین زبان.
به عنوان مثال، در ابتدا، به نظر می رسید که برخی از گروه های بیماران کمتر از آنچه ما از آنها خواسته بودیم، از مانیتورهای مداوم قند خون خود استفاده می کردند. اما در واقع، انتقال داده های آنها به سیستم ما ناقص بود، زیرا آنها دسترسی ضعیفی به وای فای در خانه داشتند. این یک موضوع مرتبط با نابرابری اجتماعی است. ما به عنوان بخشی از تحقیقات، مودم هایی را به کسانی که به آنها نیاز داشتند اهدا کردیم تا همه به اندازه کافی اتصال اینترنتی برای آپلود دادههای خود داشته باشند.
همچنین، در هنگام تشخیص، گاهی اوقات نمی توانستیم تشخیص دهیم که فردی دیابت نوع 1 دارد یا نوع 2. این بیشتر در جمعیتهای اقلیت، و در جوانانی که شاخص توده بدنی بالایی دارند، اتفاق میافتد و این کودکان به احتمال زیاد تحت بیمه ی عمومی بودند یا غیرانگلیسی زبان بودند. ما تصمیم آگاهانه ای گرفتیم که همه این بیماران را در حالی که منتظر بودیم تا از جزئیات تشخیص آنها را آگاه شویم در مطالعه شرکت دهیم تا کسانی را که واجد شرایط مطالعه ی ما هستند از قلم نیاندازیم.
نزدیک به 90 درصد از بیماران دیابت نوع 1 جدید ما در این مطالعه شرکت کردند و بسیاری از کسانی که تصمیم گرفتند شرکت نکنند در یک مطالعه متفاوت در مورد فناوری پانکراس مصنوعی ثبت نام کردند، بنابراین ما کار بسیار خوبی را انجام دادیم که همه را در این مطالعات شرکت دادیم. این جمعیت بسیار متنوع بود: حدود 35٪ از بیماران به طور عمومی بیمه شده بودند، و فقط حدود 40٪ سفید پوست غیر اسپانیایی بودند.
ارائه ی فناوری جدید به هر بیمار مهم بود. چه چیز دیگری لازم بود تا مطمئن شوید همه بیماران می توانند در مدیریت سطح قند خون خود موفق شوند؟
کارآزمایی 1993 نشان داد که ارتباط مکرر بیماران با تیم دیابت خود واقعاً مفید است. انجام این کار با منابع یک کلینیک معمولی دیابت، که در آن هر مربی دیابت بیماران زیادی برای ردیابی دارد، می تواند سخت باشد.
برای رسیدگی به این مشکل، ما یک داشبورد داده ی مجهز به هوش مصنوعی ساختیم که دادههای مانیتور مداوم قند خون بیماران ما را فیلتر میکرد و آنها را در قالبی قرار میداد که به تیم ما کمک مینمود تشخیص دهد چه کسی با مشکل مواجه است. به جای صرف زمان زیادی برای ارزیابی دستی داده های آنها، می توانیم به طور خودکار بیماران را رتبه بندی کنیم و بفهمیم که کدامیک از بیماران بیشتر به کمک ما نیاز دارند.
ما به درصد زمانهایی که مانیتور قند خون بطور پیوسته پوشیده شده است، نگاه می کنیم، و اگر زیر یک آستانه خاص باشد، این اولین نقطه شروع رسیدگی به آن برای ما است. گاهی اوقات افراد نسخه خود را برای CGM، مانیتور مداوم قند خون خود از دست می دهند و به نسخه جدید نیاز دارند. ما می توانیم به آنها کمک کنیم.
اگر یک بیمار خوانش قند خون بسیار پایینی داشته باشد که خطرناک است، در بالای لیست رسیدگی قرار می گیرد. مربیان دیابت ما می توانند برای کمک به تنظیم دوز انسولین با او تماس بگیرند. به همین ترتیب، اگر میانگین قند خون بیمار در کمتر از 70 درصد مواقع خارج از محدوده ی هدف باشد، میتوانیم مشخص کنیم که آنها در فاصله زمانی بین مراجعه به کلینیک به توجه بیشتری نیاز دارند.
از سوی دیگر، اگر فردی که از مانیتور خود استفاده می کند، خوانش قند خون پایینی نداشته باشد و در اکثر مواقع در محدوده مناسب قند خون قرار داشته باشد، وضعیت او خوب است. ما در ویزیت فصلی در کلینیک وضعیت آنها را بررسی خواهیم کرد، اما آنها در این بین نیازی به همکاری ندارند. این دانش به تیم ما کمک می کند تا توجه خود را به بیمارانی که بیشتر به آن نیاز دارند، معطوف کنند.
چگونه الگوریتمی را ساختید که این داشبورد را تقویت می کند؟
این پلتفرم در استنفورد با متخصص طراحی سیستم ها، دکتر دیوید شاینکر و تیم او توسعه داده شد. آنها از ابزارهایی مانند یادگیری ماشینی و آمار برای بهبود نحوه ارائه مراقبت های بهداشتی استفاده می کنند. او کلاسی را تدریس می کند که در آن دانشجویان کارشناسی مهندسی و دانشجویان کارشناسی ارشد مشکلات فنی در مراقبت های بهداشتی را حل می کنند.
ما مشکل خود را به کلاس او ارائه کردیم. مشکل ما این بود که هر برند تجهیزات دیابت سیستم متفاوتی برای اشتراک گذاری داده ها داشت. یک مربی دیابت با 10 بیمار ممکن است پنج یا شش مکان مختلف برای دیدن داده ها داشته باشد. این باعث می شد تا تشخیص اینکه کدام بیماران به کمک نیاز دارند، بسیار زمان بر شود.
در عوض، سیستم ما نیاز داشت که همه داده ها را در یک مکان بررسی کند. این مشکل از طریق یک فرآیند تکراری بین مربیان دیابت ما و تیم مهندسی حل شد تا در نهایت، دادهها به روشی ارائه شود که برای مربیان دیابت مفیدترین حالت باشد.
ما مطالعهای منتشر کردیم که نشان میداد این داشبورد بار کاری مربیان دیابت را به روشی مفید تغییر داده است. آنها زمان کمتری را صرف جستجوی دادهها میکنند – کاری که یک الگوریتم میتواند به خوبی انجام دهد – و زمان بیشتری را صرف صحبت با بیمارانی میکنند که بین بازدیدهای کلینیک به کمک بیشتری نیاز دارند.
چگونه می فهمید که رویکرد شما کارساز بوده است؟
در مقایسه با بیماران قبلی ما که قبل از شروع این تحقیق دیابت نوع 1 برای آنها تشخیص داده شده بود، بیماران جدیدتر ما احتمال بیشتری داشت که پس از یک سال زندگی با این بیماری به اهداف قند خون خود برسند.
یک هدف درمانی برای بیماران ما، پس از یک سال ابتلا به دیابت، اندازه گیری هموگلوبین A1cگلیکوزیله زیر 7 درصد بود. این آزمایش آزمایشگاهی کنترل قند خون بیماران را در سه ماه قبل ارزیابی میکند و میزان زیر 7 درصد هدف برای سلامتی مطلوب است.
در داده های قبلی ما، 28 درصد از بیماران 12 ماه پس از تشخیص به این هدف رسیدند. در حال حاضر، 64 درصد از بیمارانمان به این هدف رسیده اند. ما همچنین بررسی کردیم که چند نفر دارای اندازهگیری A1cبسیار بالا- مقادیر بالای 9 درصد- بودند و این اندازهگیری بهطور چشمگیری کاهش یافته است. به طور مشابه، تا یک سال پس از تشخیص، قند خون بیماران ما در 68 درصد مواقع در محدوده هدف قرار داشت.
ما همچنین دادههایی داریم که نشان میدهد در مقایسه با گروه تاریخی ما، همه مزایای مشابهی از رویکرد متمرکز ما برای درمان دریافت کرده اند، به این معنی که همه گروهها شامل افراد تحت بیمه عمومی و یا خصوصی، و انگلیسیزبان و غیر انگلیسی زبان، پیشرفتهای مشابهی داشتند.
هنوز شکاف هایی بین بیماران بیشتر برخوردار و کم برخوردار وجود دارد، بنابراین ما هنوز کار داریم، با این حال، در حال حاضر همه از میزان مشابهی از خدمات بهره مند می شوند. اغلب، زمانی که فناوری پزشکی جدیدی در دسترس قرار می گیرد، افراد متمول از مزایای بیشتری برخوردار می شوند. بسیار دلگرم کننده است که بتوانیم این روند را کاهش دهیم.
منبع:
https://medicalxpress.com/news/2024-05-qa-major-advances-intensive-diabetes.html