2 مه 2024 - این مطالعه با هدف ارزیابی تاثیر فیبر غذایی محلول اینولین بر درمان التهاب مزمن مرتبط با دیابت و آسیب کلیوی در موشهای مبتلا به دیابت نوع 2 (T2DM) انجام شد.
مدلT2DM با تغذیه موشهای مؤسسه تحقیقات سرطان (ICR) با رژیم غذایی پرچرب و تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین(50 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به مدت 5 روز متوالی)ایجاد شد.
سی و شش موش ICR به سه گروه غذایی تقسیم شدند: گروه کنترل عادی (NC)، گروهدیابت نوع 2(DM) و گروه دیابت بعلاوه ی رژیم غذایی اینولین(INU).
به موشهای گروهINU ، اینولین با دوز500میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به صورتروزانه تا پایان هفته دوازدهم داده شد. پس از 12 هفته، تجویز اینولین منجر به کاهش سطح سرمی گلوکز خون ناشتا(FBG)، کلسترول لیپوپروتئین با چگالی کم (LDL-C)، نیتروژن اوره خون (BUN) و کراتینین(CRE) شد.
تجویز اینولین برای موشهای مبتلا به دیابت نه تنها آسیب کلیوی را بهبود بخشید، بلکه منجر به کاهش بیانmRNA عوامل التهابی در طحال و سطوح استرس اکسیداتیو سرم در مقایسه با گروه دیابت نوع 2 شد. علاوه بر این، درمان با اینولین در موشهای مدل دیابت نوع 2منجر به افزایش قابل‌توجهی در غلظت سه اسید چرب اولیه با زنجیره کوتاه شامل SCFAs) اسید استیک، اسید پروپیونیک و اسید بوتیریک) شد، در حالی که غلظت محصولات نهایی گلیکاسیون پیشرفته (AGEs)، یک عامل التهابی برجسته در دیابت، کاهش قابل توجهی را نشان داد.
نتایج متابولومیک های هدفمند نشان داد که اینولین پتانسیل کاهش پاسخ التهابی و کاهش آسیب کلیه را در موش های دیابتی دارد. این اثر مفید به تاثیر آن بر مسیرهای متابولیک مختلف، از جمله متابولیسم گلیسروفسفولیپید، متابولیسم تورین و هیپوتورین، بیوسنتز آرژنین و متابولیسم تریپتوفان نسبت داده می شود. در نتیجه، از اینولین خوراکی به عنوان یک گزینه درمانی امیدوارکننده برای دیابت و آسیب کلیوی ناشی از آن می توان استفاده کرد.
منبع:
https://www.hindawi.com/journals/jdr/2024/1222395/