7 ژوئن 2024- محققان دریافته اند که کنترل ضعیف قند خون به طور قابل توجهی خطر نارسایی استنت را در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 (T2D) که تحت کاشت استنت های دارویی نسل دوم (DES) قرار گرفته اند، افزایش می دهد. این مطالعه که در سوئد انجام شد، نقش حیاتی حفظ سطح بهینه قند خون برای کاهش عوارض مرتبط با پروسیجرهای استنت را برجسته می‌کند. نتایج این تحقیق در مجله کالج آمریکایی قلب و عروق منتشر شد.

دیابت نوع 2 یک بیماری شایع است که اغلب نیاز به استفاده از استنت های دارویی برای مدیریت بیماری عروق کرونر دارد. با این حال، تاثیر کنترل قند خون بر موفقیت و طول عمر این استنت ها به خوبی شناخته نشده است. در این مطالعه محققان به بررسی این موضوع پرداختند که آیا کنترل ضعیف قند خون( سطوح بالاتر هموگلوبین گلیکوزیله)، با افزایش خطر نارسایی استنت، از جمله تنگی مجدد داخل استنت و ترومبوز استنت مرتبط است یا خیر.

هدف اصلی این مطالعه تعیین ارتباط بین سطوح HbA1c و خطر نارسایی استنت در بیماران T2D بود. این مطالعه به دنبال شناسایی این موضوع بود که آیا بیمارانی که کنترل قند خون ضعیفی دارند در مقایسه با افرادی که سطح قند خونشان بهتر کنترل شده است، در معرض خطر بالاتری هستند یا خیر.

این مطالعه مشاهده ای شامل تمام بیماران مبتلا به T2D در سوئد بود که از سال 2010 تا 2020 تحت کاشت نسل دوم DES قرار گرفتند. متغیر مواجهه اولیه، میانگین HbA1c به روز شده بود. بیماران بر اساس سطح HbA1c خود طبقه بندی شدند و آنهایی که HbA1c بین 6.1٪ تا 7.0٪ ( 43-53 میلی مول بر مول) داشتند به عنوان گروه مرجع انتخاب شدند. نقطه پایانی اولیه وقوع نارسایی استنت بود که به عنوان تنگی مجدد داخل استنت و ترومبوز استنت تعریف شد. تجزیه و تحلیل اصلی با استفاده از یک مدل موارد کامل، با تجزیه و تحلیل حساسیت انجام شد تا داده های از دست رفته و تأثیر مرگ به عنوان یک ریسک رقابتی را در نظر بگیرد.

این مطالعه داده‌های 52457 نفر را که 70453عدد استنت های دارویی نسل دومدریافت کرده بودند، تجزیه و تحلیل کرد. از این میان، 24411 نفر(29029عدد DES) اطلاعات کاملی برای تجزیه و تحلیل داشتند. میانگین دوره پیگیری 6.4 سال بود. نسبت خطر (HR) برای نارسایی استنت، که به طور کامل برای عوامل مخدوش کننده تنظیم شد، افزایش قابل توجهی را با سطوح بالاتر HbA1c نشان داد. به طور مشخص:

·  نسبت خطر برای HbA1c مساوی و کمتر از 5.5% برابر با 1.10(فاصله ی اطمینان 95%: 0.80 تا 1.52)

·  نسبت خطر برای HbA1c بین 5.6 تا 6.0% برابر با 1.02(فاصله ی اطمینان 95%: 0.85 تا 1.23)

·  نسبت خطر برای HbA1c بین 7.1 تا 8.0% برابر با 1.25(فاصله ی اطمینان 95%: 1.11 تا 1.41)

·  نسبت خطر برای HbA1c بین8.1 تا 9.0% برابر با 1.30(فاصله ی اطمینان95%: 1.13 تا 1.51)

·  نسبت خطر برای HbA1c بین 9.1 تا 10.0% برابر با 1.46(فاصله ی اطمینان 95%: 1.21 تا 1.76)

·  نسبت خطر برای HbA1c مساوی یا بیش از 10.0% برابر با 1.33(فاصله ی اطمینان 95%: 1.06 تا 1.66)

تحلیل‌های حساسیت این یافته‌ها را تأیید کردند، که نشان‌دهنده نتایج قوی در مدل‌های تحلیلی مختلف است.

این مطالعه به وضوح نشان داد که کنترل ضعیف قند خون با خطر بالاتر نارسایی استنت در بیمارانT2D  مرتبط است، که عمدتاً به دلیل تنگی مجدد داخل استنت است. این یافته ها بر اهمیت کنترل دقیق قند خون در بیماران تحت کاشت DES برای افزایش طول عمر استنت و کاهش عوارض تاکید می کند.

محققان نتیجه گیری کردند که کنترل ضعیف قند خون به طور قابل توجهی خطر نارسایی استنت را در بیماران T2D افزایش می دهد. این ارتباط ضرورت نظارت و مدیریت دقیق سطح قند خون در بیماران دریافت کننده استنت های دارویی را برجسته کرد. اطمینان از کنترل بهینه ی قند خون می تواند یک استراتژی حیاتی برای بهبود نتایج استنت و کاهش بروز تنگی مجدد درون استنت باشد.

منبع:

https://medicaldialogues.in/cardiology-ctvs/news/incremental-rise-in-glycated-hemoglobin-in-diabetics-associated-with-stent-failure-after-pci-study-129638