22 اوت 2024- تقریباً 462 میلیون نفر در سراسر جهان از دیابت نوع 2 رنج می برند، یک بیماری مزمن که در آن بدن در استفاده از قند به عنوان سوخت دچار مشکل می شود که به تجمع قند در خون و مشکلات مزمن سلامتی منجر می شود.

اکنون، تحقیقات جدید به رهبری  پرفسور آیالوسامی رامورتی، استاد کالج مهندسی FAMU-FSU و آزمایشگاه ملی میدان مغناطیسی با شدت بالا مستقر در دانشگاه ایالتی فلوریدا، نشان داده است که چگونه غلظت زینک(روی)، سطوح pH و انسولین با هم کار می‌کنند تا از تجمع توده‌های پروتئینی که منجر به این بیماری می شوند، جلوگیری کنند. این تحقیق، که به راه‌های امیدوارکننده برای درمان‌های نوآورانه اشاره می‌کند، در Communications Biology منتشر گردید.

این تحقیق بر روی تعامل پیچیده ی بین انسولین و هورمون آمیلین یا پلی پپتید آمیلوئید جزایر انسانی(hiAPP)  تمرکز دارد. آمیلین، یک هورمون پپتیدی طبیعی است که در تنظیم قند خون و تعادل انرژی نقش دارد. اما آمیلین انسانی می تواند فیبرهای آمیلوئیدی را تشکیل دهد که می تواند سلول های تولید کننده انسولین در پانکراس را از بین ببرد.

پرفسور رامورتی، سرپرست این مطالعه، گفت: «ما می‌خواهیم اثرات پیچیده انسولین بر تجمع آمیلین و سمیت ناشی از آن را درک کنیم. اینها عواملی هستند که برای درک پاتوفیزیولوژی دیابت نوع 2 حیاتی هستند».

آنچه این مطالعه را متمایز می کند، زاویه ی نوآورانه آن در افزایش قابلیت های محافظتی انسولین در برابر اثرات مضر IAPP است. با پیشرفت تحقیقات، ما به درمان های جدید برای میلیون ها فرد مبتلا به دیابت نوع 2، نزدیک تر می شویم.

دکتر سام مک کالپین، محقق فوق دکترا در آزمایشگاه ملی میدان مغناطیسی با شدت بالا، گفت: آمیلین در پانکراس همراه با انسولین تولید می‌شود و تمایل به تجمع در توده‌هایی به نام آمیلوئید دارد. آنها مانند پلاک هایی هستند که در آلزایمر یا پارکینسون در مغز تشکیل می شوند.

محققان علاقه مند به تولید داروهایی برای شکستن یا جلوگیری از تشکیل این پلاک ها هستند. در افراد مبتلا به دیابت نوع 2، آمیلین تمایل دارد تا در پلاک های آمیلوئیدی مضر جمع شود و سلول های جزایر مسئول تولید هورمون انسولین را ویران کند. با این حال، انسولین به عنوان یک قهرمان بالقوه ظاهر می شود و توانایی های خود را برای جلوگیری از تجمع آمیلین نشان می دهد.

این مطالعه تفاوت‌های ظریف تعامل آنها را در کنار نقش غلظت زینک و سطوح pH آشکار نمود و دانشمندان را به رمزگشایی پیچیدگی‌های سلولی دیابت نزدیک‌تر کرد.

دکتر مک کالپین، گفت: شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد انسولین می‌تواند به رفع تجمعات آمیلینی کمک کند، اما آنقدر قوی نیست که مستقیماً بر دیابت نوع 2 تأثیر بگذارد. بنابراین، ما می خواهیم از انسولین به عنوان الگویی برای مهندسی درمان های موثرتر در آینده استفاده کنیم.

این نتایج نه تنها بینش‌های نوینی را در مورد این معمای زیست پزشکی ارائه داد، بلکه نوید بخش یافتن راه‌حل‌های عملی است.

پرفسور رامورتی گفت: این تحقیقات به توسعه ی دارویی با هدف خنثی کردن سمیت آمیلین کمک خواهد کرد. این به طور بالقوه می تواند رویکردهای درمانی را متحول کند و به کسانی که با این بیماری فراگیر دست و پنجه نرم می کنند، امیدواری بدهد.

منبع:

https://medicalxpress.com/news/2024-08-insulin-zinc-ph-block-protein.html