مصرف منیزیم کافی از بسیاری از واکنش های شیمیایی در سراسر بدن از جمله تنظیم قند خون پشتیبانی می کند.

به گفته دفتر مکمل های غذایی مؤسسه ملی بهداشت (ODS)، افراد مبتلا به دیابت نوع 2 و مقاوم به انسولین ممکن است سطح منیزیم کمتری در خون خود داشته باشند و منیزیم بیشتری را از طریق ادرار دفع کنند، در نتیجه خطر کمبود منیزیم در آنها بیشتر است.

بر اساس یک مرور تحقیقاتی در سال 2023، احتمال پایین بودن سطح منیزیوم در بدن افراد مبتلا به دیابت نوع 2 نسبت به افراد مبتلا به دیابت نوع 1، زیادتر است. این تفاوت ممکن است به این دلیل رخ دهد که ایجاد دیابت نوع 2 با مقاومت به انسولین مرتبط است، در حالی که T1D مربوط به سیستم ایمنی است که سلول‌های پانکراس را که انسولین می‌سازند، از بین می‌برد.

همچنین مطالعات نشان داده اند که رژیم های غذایی حاوی منیزیم با خطر کمتر دیابت نوع 2 ارتباط دارند. در بررسی 41 مطالعه در سال 2020، محققان دریافتند که جمعیتی که بیشترین مصرف منیزیم را داشتند، 22 درصد کمتر از جمعیتی که کمترین منیزیم را دریافت می کردند، در معرض خطر ابتلا بهT2D  قرار داشتند.

با این حال، مطالعاتی که اثرات مکمل‌های منیزیم را بر روی افرادی که با T2D زندگی می‌کنند، بررسی کرده اند، کوچک هستند و نتایج متفاوتی را ارائه کرده اند.به عنوان مثال، در یک مطالعه کوچک در سال 2024، 14 فرد مبتلا به T2D به مدت 6 هفته هر روز 15 میلی مول منیزیم دریافت کردند. نتایج این تحقیق نشان داد که بهبود سطح منیزیم حساسیت شرکت کنندگان به انسولین را بهبود نمی بخشد.

در یک مطالعه کوچک در سال 2019 با 42 شرکت‌کننده، مقاومت به انسولین در گروهی از افراد که روزانه 250 میلی‌گرم منیزیم مکمل به مدت 3 ماه دریافت کردند، کاهش یافت و کنترل قند خون آنها در مقایسه با گروه شاهد که هیچ منیزیمی مصرف نکرده بودند، بهبود یافت.

در یک مطالعه کوچک در سال 2021 با 50 شرکت‌کننده، محققان تاثیر مصرف مکمل‌های سیترات منیزیم 400 میلی‌گرمی را در افراد مبتلا به T2D که سطح قند خون کنترل‌نشده ای داشتند، بررسی کرده و کاهش قابل توجهی را در HbA1c- نشانگر کنترل قند خون در دراز مدت- در گروه دریافت کننده ی مکمل منیزیم مشاهده کردند.

در حال حاضر، شواهد کافی برای حمایت از استفاده از منیزیم یا هر مکمل دیگری برای مدیریت سطح قند خون در افرادی که دیابت دارند اما کمبودهای تغذیه ای ندارند، وجود ندارد.

آیا انواع خاصی از مکمل های منیزیم بهتر از سایرین هستند؟

انواع مختلفی از مکمل های منیزیم در دسترس هستند که از نظر میزان جذب آسان با هم تفاوت دارند. گزینه ها شامل:  آسپارتات منیزیم، کربنات منیزیم، کلرید منیزیم، سیترات منیزیم، گلوکونات منیزیم، منیزیم گلیسینات، لاکتات منیزیم، اکسید منیزیم، سولفات منیزیم،تورات منیزیم، وترئونات منیزیم است.

اگر یک مکمل منیزیم به خوبی در مایع حل شود، بدن می تواند آن را راحت تر جذب کند. به گزارش ODS، آسپارتات منیزیم، کلرید، سیترات و لاکتات راحت ترین جذب را دارند.

مطالعات بر روی مکمل های منیزیم و اثرات آنها بر تنظیم قند خون اغلب اشکال مختلف منیزیم را با یکدیگر مقایسه نمی کنند. برخی از مطالعات، مانند مطالعه کوچک 2021 که در بالا در مورد آن صحبت شد، نوع منیزیم مورد استفاده را بیان می‌کنند، اما مقایسه ای با نوع دیگری از منیزیم را ارائه نمی‌دهند.

در گزارش دفتر مکمل های غذایی مؤسسه ملی بهداشت، مطالعات کوچک دیگری برجسته شده است که از انواع و مقادیر مختلف منیزیم استفاده کرده اند:

•  دریافت اکسید منیزیم به میزان 300 یا 600 میلی گرم در روز، هم سطح منیزیم و هم تنظیم قند خون را بهبود می بخشد.

•  دریافت 300 میلی گرم کلرید منیزیم مایع در روز، سطح منیزیم را به حالت عادی برمی گرداند و سطح قند خون را کاهش می دهد.

•  دریافت 368 میلی گرم آسپارتات منیزیم در روز، تاثیری بر تنظیم قند خون نداشت.

نحوه گنجاندن منیزیم در رژیم غذایی

بزرگسالان بالای 18 سال بسته به سن، جنس و وضعیت بارداری به 310 تا 420 میلی گرم منیزیم در روز نیاز دارند. به گفته آکادمی تغذیه و رژیم غذایی، دریافت منیزیم از منابع غذایی برای سلامت کلی بهتر از مصرف مکمل ها است، زیرا غذاهای حاوی منیزیم سایر مواد مغذی و فواید بیشتری را ارائه می دهند.

منابع غذایی خوب منیزیم شامل سبزیجات برگ‌دار، آجیل، دانه‌ها، غلات کامل و لوبیا است، مانند:دانه کدو تنبل، دانه های چیا، بادام ها،اسفناج، بادام هندی، بادام زمینی،غلات صبحانه ی غنی شده، شیر سویا،لوبیا سیاه، لوبیای سویای سبز، کره بادام زمینی، سیب زمینی، برنج، ماست،بلغور جو دوسر، لوبیای قرمز، موز، ماهی سالمون، شیر، ماهی هالیبوت(لوزی ماهی).

سایر مزایای سلامتی منیزیم

سطوح سالم منیزیم در خون همچنین برای عملکردهای احتمالی زیر حیاتی است:

•  تنظیم فشار خون و کاهش خطر بیماری قلبی و سکته مغزی

•  حفظ استحکام استخوان

•  جلوگیری از حملات میگرن

• بر اساس یک بررسی در سال 2017، در حین ورزش، گلوکز را در دسترس مغز قرار می دهد و عملکرد ورزشی را بهبود می بخشد.

 •طبق یک مطالعه 8 هفته ای در سال 2021، سبب کاهش افسردگی، اضطراب و استرس می شود.

با این حال، به تحقیقات بیشتری برای تأیید بسیاری از این مزایا نیاز است. حفظ سطح منیزیم کافی باید بخشی از یک رویکرد متعادل به تغذیه باشد.

خطرات و عوارض جانبی منیزیم

زمانی که منیزیم را به عنوان بخشی از رژیم غذایی خود مصرف می کنید، بعید است که منیزیم اثرات منفی ایجاد کند، زیرا کلیه ها منیزیم اضافی را از طریق ادرار دفع می کنند.

با این حال، اگر فردی بیش از حد منیزیم را از مکمل ها دریافت کند، ممکن است عوارض جانبی زیر را تجربه کند:

• اسهال

• حالت تهوع

• درد شکمی

اغلب، اسهال با مصرف کربنات منیزیم، کلرید، گلوکونات و اکسید منیزیوم گزارش شده است. نمک های منیزیم خاصیت ملین دارند.

مسمومیت با منیزیم نیز پس از مصرف دوزهای بالایی از ملین های مبتنی بر منیزیوم یا آنتی اسیدهای مبتنی بر منیزیم- بیش از 5000 میلی گرم در روز- ممکن است رخ دهد. علائم اولیه مسمومیت با منیزیم عبارتند از: فشار خون پایین، حالت تهوع، استفراغ، قرمزی صورت، احتباس ادرار، افسردگی و بی حالی.

این می تواند منجر به مشکلات تنفسی، فشار خون بسیار پایین، ضربان قلب نامنظم و در نهایت ایست قلبی شود. افراد مبتلا به مشکلات کلیوی در معرض خطر بیشتری برای مسمومیت با منیزیم هستند زیرا بدن آنها کمتر قادر به پاکسازی منیزیم اضافی از طریق ادرار است.

توصیه می شود قبل از مصرف مکمل های منیزیم با یک متخصص سلامت واجد شرایط مشورت کنید.

خلاصه

حفظ سطح منیزیم کافی ممکن است خطر ابتلا به مقاومت به انسولین و دیابت نوع 2 (T2D) را در فرد کاهش دهد. برعکس، T2D ممکن است سطح منیزیم خون فرد را کاهش دهد.

در حالی که برخی از مطالعات نتایج امیدوارکننده ای را نشان داده اند، شواهد مبنی بر اینکه آیا مکمل منیزیم می تواند به تنظیم قند خون در افراد مبتلا به دیابت کمک کند یا خیر مشخص نیست.

هیچ نوع خاصی از مکمل منیزیم اثرات مفیدتری برای افراد مبتلا به T2D نسبت به انواع دیگر نشان نداده است. با این حال، تحقیقات محدود نشان داده اند که سیترات منیزیم، کلرید منیزیوم و اکسید منیزیوم تنظیم قند خون را بهبود بخشیده اند.

هدف افراد باید مصرف کافی منیزیم از طریق غذا باشد و قبل از مصرف مکمل های منیزیم باید با پزشک خود مشورت کنند.

منبع:

https://www.medicalnewstoday.com/articles/magnesium-and-diabetes-type-2#summary