۱۲ژوئن ۲۰۲۵- یک مطالعه جدید به رهبری دکتر آناندا باسو، برای اولین بار از ردیاب های جدید غیر رادیواکتیو و پایدار گلوکاگون برای توصیف متابولیسم گلوکاگون در انسان‌های مبتلا به دیابت نوع ۱ و بدون آن استفاده کرد. این مطالعه، ابزارهایی را برای کاوش بیشتر در عملکرد سلول‌های آلفای پانکراس در دیابت نوع ۱ و ۲ و سایر اختلالات متابولیکی فراهم نمود.
گلوکاگون، یک هورمون پانکراس است که نقش مهمی در تنظیم گلوکز و متابولیسم انرژی کل بدن دارد. در افراد مبتلا به دیابت، سلول‌های آلفای پانکراس که گلوکاگون تولید می کنند، دچار اختلال تنظیم می شوند که منجر به پاسخ ناکافی به گلوکز خون بدن و در نتیجه قند خون بالا (هایپرگلایسمی) یا پایین (هیپوگلایسمی) می شود.
آناندا باسو، استاد بخش غدد درون ریز، دیابت و متابولیسم دانشکده پزشکی دانشگاه آلابامای بیرمنگام (UAB)، و پژوهشگر ارشد در مرکز جامع دیابتUAB ، دارای تخصص در توسعهٔ تکنیک های نوآورانه مدل سازی ایزوتوپی همراه با روش های تعادل اندامی برای مطالعهٔ متابولیسم و فیزیولوژی کل بدن و نواحی خاص در انسان های مبتلا و غیرمبتلا به دیابت می باشد.او و همکارانش، از جمله دانشمند ارشد دانشگاه کالیفرنیا، داکوتای جنوبی، ریتا باسو، استاد علوم دیابت در بخش غدد درون ریز، دیابت و متابولیسم دانشگاه آلبرتا، به ارزیابی متابولیسم گلوکاگون احشایی (شکمی) و پا در انسان با استفاده از ایزوتوپ‌های پایدار گلوکاگون، که به عنوان ردیاب نیز شناخته می شوند، پرداختند.
آناندا باسو گفت: "ما می خواستیم ارزیابی کنیم که آیا متابولیسم گلوکاگون احشایی و پا بین شرکت کنندگان غیردیابتی و افراد مبتلا به دیابت نوع 1 در غلظت های گلوکاگون در محدوده فیزیولوژیکی متفاوت است یا خیر. یافته‌های آنها با عنوان «متابولیسم گلوکاگون احشایی و پا در افراد سالم و افراد مبتلا به دیابت نوع 1: اولین مطالعه انسانی با استفاده از[13C9, 15N1]- گلوکاگون» اخیراً در مجله دیابت منتشر شده است.
محققان یک تکنیک رقیق سازی ایزوتوپ را با استفاده از ردیاب های پایدار[6,22 13C9, 15N1]- گلوکاگون و[6,14,19,22 13C9, 15N1]- گلوکاگون با کاتتریزاسیون احشایی و پا در شرکت کنندگان غیر دیابتی (ND) و T1D که برای یک شب ناشتا بودند، ترکیب کردند.پس از دوره ی پایه، گلوکاگون اگزوژن با سرعتی طراحی شده برای دستیابی به غلظت گلوکاگون پلاسما در محدوده فیزیولوژیکی تزریق شد تا اثرات افزایش غلظت گلوکاگون بر تعادل گلوکاگون احشایی و پا مشخص شود.
پژوهشگران نوشتند: در حالی که برداشت گلوکاگون در ناحیه احشایی(splanchnic) بین شرکت کنندگان بدون دیابت(ND) و مبتلا به دیابت نوع ۱ (T1D) تفاوتی نداشت، برداشت گلوکاگون در پا در گروهبدون دیابتبا افزایش غلظت گلوکاگون کاهش یافت، اما در گروه T1D تغییری نکرد. همچنین، تولید خالص گلوکاگون در ناحیه احشایی با تزریق گلوکاگون خارجی تغییری نشان نداد.
آناندا باسو گفت: "ما برای اولین بار متابولیسم منطقه ای گلوکاگون را در مناطق احشایی و پا در انسان های مبتلا به T1D و بدونT1D با استفاده از ردیاب های گلوکاگون مشخص کرده ایم. مطالعات بیشتری برای تعیین متابولیسم گلوکاگون در سایر شرایط فیزیولوژیکی مرتبط، مانند پس از صرف غذا، هنگام ورزش، در هنگام هیپوگلایسمی مورد نیاز است."
او افزود: یک مشاهده جدید و جالب این بود که پا، که نمایانگر بافت های محیطی است، مقدار قابل توجهی گلوکاگون را در هر دو شرکت کنندهND و T1D برداشت می کرد. مکانیسم هایی که این اتفاق از طریق آنها رخ می‌دهد باید در مطالعات آینده بررسی شوند. مشاهدات ما همچنین پیامدهای قابل توجهی برای دو پیشرفت فعلی در درمان و مدیریت دیابت دارد."
آناندا باسو گفت: " مطالعهٔ ما پیامدهای مهمی برای سامانه های حلقه بستهٔ دو هورمونی در دیابت نوع ۱دارد؛ جایی که گلوکاگون برای پیشگیری از هیپوگلایسمی تزریق می شود، و همچنین برای بررسی اثرات آگونیست های نوظهور گیرنده‌های GLP-1،GIP و گلوکاگون و نیز پاک سازی گلوکاگون کاربرد دارد."
منبع:
https://medicalxpress.com/news/2025-06-glucagon-isotopes-metabolism-diabetes.html