3 فوریه 2025- یک مطالعه ی اخیر همگروهی مبتنی بر جمعیت در سراسر کره ی جنوبی، رابطه ی معنادار بین پروتئینوری و خطر بروز فیبریلاسیون دهلیزی (AF)، به ویژه در مراحل مختلف گلایسمیک را روشن کرده است. این مطالعه ی در مقیاس بزرگ نشان داد که پروتئینوری با افزایش خطر فیبریلاسیون دهلیزی در تمام مراحل گلایسمیک مرتبط است، با ارتباط قوی تری در افراد مبتلا به دیابت(DM) در مقایسه با افراد بدون دیابت.
محققان در ژورنال Cardiovascular Diabetology، اعلام کردند که این خطر بین افرادی که به تازگی به دیابت مبتلا شده اند و افرادی که مدت ها قبل به دیابت مبتلا شده اند، مشابه بود. با بدتر شدن پروتئینوری، بروزAF از 2.46 به 8.18 در هر 1000 سال- نفر افزایش یافت، این امر بر پروتئینوری به عنوان یک نشانگر مهم برای ارزیابی خطرAF در بیماران دیابتی تاکید می کند.
فیبریلاسیون دهلیزی، شایع ترین آریتمی قلبی پایدار است که چندین عامل خطر شناخته شده در ایجاد آن نقش دارند. پروتئینوری و دیابت هر دو عوامل خطرساز قلبی عروقی کاملاً اثبات شده ای هستند که به طور مستقل خطرAF را افزایش می دهند. با توجه به این موضوع، دکتر Eue-Keun Choi، و همکارانش از گروه پزشکی داخلی در بیمارستان دانشگاه ملی سئول، به بررسی رابطه ی بین پروتئینوری و خطر بروزAF در مراحل مختلف گلایسمیک پرداختند.
برای این منظور، محققان گروهی متشکل از 4،044،524 فرد بدون سابقه فیبریلاسیون دهلیزی یا دیابت نوع 1 را از دادههای چکآپ سلامت خدمات بیمه سلامت ملی کره در سال 2009 انتخاب کردند. شرکت کنندگان به پنج گروه از نظر شرایط گلایسمیک طبقه بندی شدند: قند خون طبیعی، پیش دیابت، دیابت تازه شروع شده، دیابت در مراحل اولیه (کمتر از 5 سال)، و دیابت طولانی مدت (بیش از 5 سال). پروتئینوری با استفاده از تست ادرار مورد ارزیابی قرار گرفت و بروزAF در این گروه تا سال 2023 بررسی شد.
این مطالعه به یافته های زیر منجر گردید:
• در گروه مورد بررسی(میانگین سنی 14±47سال، 44.8٪ زن) نرخ بروز سالانهی فیبریلاسیون دهلیزی، با پیشرفت شرایط گلایسمیک از نرمال به دیابت طولانی مدت، از 2.05 به 7.22 در هر 1000 سال- نفر افزایش یافت.
• نرخ بروزAF از 2.46 به 8.18 در هر 1000 سال- نفر با بدتر شدن پروتئینوری افزایش یافت.
• مدل های رگرسیون کاکس تعدیل شده خطر بیشتری برایAF با افزایش پروتئینوری در تمام مراحل گلایسمیک نشان دادند. نسبت های خطر تنظیم شده برای پروتئینوری ادرار 3+/4+ به این شرح بود:برای قند خون طبیعی = 1.58، برای پیش دیابت =1.64، برایدیابتجدید=2.39، برای دیابت در مراحل اولیه =2.12، برای دیابت طولانی مدت = 2.53.
• ارتباط پروتئینوری با فیبریلاسیون دهلیزیدر افراد مبتلا به دیابت در مقایسه با افراد بدون آن قوی تر بود، البته خطر مشابهی بین گروه های دیابتی تازه شروع شده و تثبیت شده مشاهده شد.
نویسندگان نتیجه گیری کردند که پروتئینوری یک عامل خطر مستقل و مهم برای وقوع فیبریلاسیون دهلیزی در تمام مراحل گلایسمیک است.این یافتهها نشان می دهد که خطر AF در بیماران مبتلا به دیابت را می توان با اندازه گیری سطح پروتئینوری به جای تمرکز صرف بر طول مدت دیابت، به طور مؤثرتری طبقه بندی کرد. با تدوین استراتژیهای بالینی خاص برای رسیدگی به پروتئینوری، پزشکان ممکن است بتوانند خطر ابتلا به AF را کاهش داده و نتایج بیماران را بهبود بخشند.
منبع:
https://medicaldialogues.in/diabetes-endocrinology/news/proteinuria-linked-to-increased-risk-of-atrial-fibrillation-across-all-glycemic-stages-study-finds-142613