29 ژانویه 2025- محققان در یک مطالعه جدید نشان دادند که سطوح بالاتر مصرف لیگنان ممکن است خطر مرگ و میر را در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 (T2D) در گروههای قومیتی کاهش دهد. لیگنان ها، ترکیبات پلی فنلی هستند که عمدتاً در غذاهای مشتق شده از دانه ها، غلات کامل، میوه ها و سبزیجات یافت می شوند. این مطالعه در مجله ی آمریکایی تغذیه بالینی منتشر گردید.
این مطالعه توسط Binkai Liu و همکارانش با هدف ارزیابی آینده نگر ارتباط بین مصرف لیگنان پس از تشخیص دیابت و خطرات مرگ و میر ناشی از همه علل، بیماریهای قلبی عروقی و مرگ های مرتبط با سرطان انجام شد.
در تجزیه و تحلیل دادههای دو گروه بزرگ در ایالات متحده-مطالعه سلامت پرستاران از سال 1984 تا 2020 و مطالعه پیگیری متخصصان سلامت از سال 1986 تا 2022- در مجموع 8465 فرد مبتلا به دیابت نوع 2 اطلاعاتی را برای 116026 سال- نفر پیگیری ارائه کردند. نویسندگان میانگین دریافت روزانه لیگنان را برای کل لیگنان ها و بر اساس انواع آنها: matairesinol (MAT)، secoisolariciresinol (SECO)، پینورزینول (PINO) و lariciresinol (LARIC) محاسبه کردند. محققان نسبت خطر(HR) و فاصله ی اطمینان95% را با استفاده از مدلهای کاکس تعدیل شده ی چند متغیره برای به دست آوردن تخمینی از این ارتباط محاسبه نمودند.
یافته های کلیدی
در طول دوره پیگیری، 4372 مورد مرگ گزارش شد که از این تعداد 1318 مورد به دلیل بیماری های قلبی عروقیو 752 مورد ناشی از سرطان بود. نتایج تلفیقی برای همه به شرح زیر بود:
• مرگ و میر ناشی از همه ی علل برای بالاترین پنجک مصرف لیگنان ها در مقابل پایین ترین پنجک به طور قابل توجهی کاهش یافت(نسبت خطر ادغام شده= 0.83؛ فاصله ی اطمینان 95%: 0.74- 0.94).
• دریافت SECO به طور قابل توجهی با کاهش مرگ و میر قلبی عروقی ارتباط داشت(نسبت خطر ادغام شده= 0.78؛ فاصله ی اطمینان 95%: 0.69-0.87) .
• دریافت SECO به طور قابل توجهی با مرگ و میر ناشی از سرطان ارتباط معکوس داشت(نسبت خطر 0.78)
کاهش خطر مرگ و میر ناشی از همه ی علل برای انواع لیگنان:
• نسبت خطر برای Matairesinol= 0.89( 95% فاصله اطمینان:0.80-0.99)
• نسبت خطر برای پینورزینول(PINO) = 0.91(95%فاصله اطمینان: 0.81-1.01)
• نسبت خطر برای Lariciresinol (LARIC)= 0.92(95% فاصله اطمینان: 0.82-1.03).
تغییرات در دریافت لیگنان از قبل تا بعد از تشخیص نیز به طور مداوم با نتایج مطلوبی مرتبط بود:
• نسبت خطر برای کل لیگنان ها = 0.83(فاصله ی اطمینان 95%: 0.75-0.93)
• نسبت خطر برای MAT= 0.86(فاصله ی اطمینان 95%: 0.77-0.96)
• نسبت خطر برای SECO= 0.81(فاصله ی اطمینان 95%: 0.72-0.90)
این ارتباط در میان شرکت کنندگان غیرسفید پوست قوی تر بود، که نشان دهنده مزایای بالقوه خاص جمعیت است.
محققان به این نتیجه رسیدند که مصرف بالای لیگنان با کاهش قابل توجهی خطر مرگ های ناشی از همه ی علل و علت های خاص، از جمله مرگ و میر ناشی ازCVD و سرطان مرتبط است. بنابراین، لیگنان های غذایی ممکن است نقش مهمی در کاهش عوارض سلامتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2، به ویژه در میان اقلیت های قومی داشته باشند.
منبع:
https://medicaldialogues.in/diabetes-endocrinology/news/lignan-intake-linked-to-lower-mortality-in-individuals-with-type-2-diabetes-study-142281