23 نوامبر 2022 - یک مطالعه ی وابسته به موسسه ملی علم و فناوری اولسان(UNIST)، مسیر جدیدی را برای اندازه گیری سطوح قند خون (BGLs) بدون خونگیری ارائه کرده است. این یک روش انقلابی و غیر تهاجمی برای تعیین غلظت قند خون است که با استفاده از حسگر گلوکز مبتنی بر امواج الکترومغناطیسی (EM) که در زیر پوست قرار می‌گیرد، اندازه گیری می شود. یافته‌های آنها توجه زیادی را به خود جلب کرده است، زیرا این روش بیماران مبتلا به دیابت را از سوراخ نمودن مکرر انگشتان خود بی نیاز می‌کند.
این پیشرفت توسط پروفسورFranklin Bien و تیم تحقیقاتی او در گروه مهندسی برق در UNIST رهبری شده است.در این مطالعه، تیم تحقیقاتی یک حسگر مبتنی بر امواج الکترومغناطیسی را پیشنهاد کرد که می‌تواند در زیر پوست(زیرجلدی) کاشته شود و قادر است تغییرات جزئی در گذردهی دی الکتریک را به دلیل تغییرات درغلظت قند خون ردیابی کند. حسگر پیشنهادی، که حدود یک پنجم اندازه یک سواب پنبه ای است، می تواند تغییرات قند خون را در مایع بینابینی یا ISF- مایعی که فضای بین سلول ها را پر می کند- اندازه گیری کند.
تیم تحقیقاتی خاطرنشان کرد که کار حاضر تلاشی برای تحقق یک حسگر الکترومغناطیسی قابل کاشت است که می‌تواند جایگزین حسگر گلوکز مبتنی بر آنزیم یا حسگر مبتنی بر نور باشد. حسگر قابل کاشت پیشنهادی نه تنها بر معایب سیستم‌های پایش مداوم گلوکز (CGMS) مانند طول عمر کوتاه آنها غلبه کرده است، بلکه دقت پیش‌بینی قندخون را نیز افزایش داده است.
اگر سطح قندخون ناشتا 126 میلی گرم در دسی لیتر یا بالاتر باشد، دیابت می تواند تشخیص داده شود. نتیجه ی آزمایش گلوکز ناشتا در حالت طبیعی کمتر از 100 میلی گرم در دسی لیتر است. یکی از اهداف اصلی درمان دیابت، حفظ سطح قند خون در محدوده ی هدف مشخص شده است. بیش از 400 میلیون نفر در سراسر جهان با دیابت زندگی می کنند و هنوز هم مجبورند برای اندازه گیری غلظت قند خون خود هر روز چندین بار انگشتانشان را سوراخ کنند.
هم اکنون روش‌های مختلفی جایگزین روش سوراخ کردن انگشت برای اندازه گیری قند خون شده است، مانند حسگر گلوکز مبتنی بر آنزیم یا حسگر مبتنی بر نور، که به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. با این حال، آنها هنوز هم از نظر طول عمر در دراز مدت، قابلیت حمل و همچنین دقت خوانش مشکل دارند.
در این مطالعه، تیم تحقیقاتی نوعی مدیریت نیمه دائمی و مستمر قند خون را با هزینه‌های نگهداری کم و بدون درد برای جمع‌آوری خون معرفی کردند که بیماران را قادر می‌سازد تا با درمان و مدیریت صحیح دیابت از زندگی با کیفیتی، برخوردار شوند. انتظار می رود این امر باعث افزایش استفاده ازCGMS ، شود که در حال حاضر تنها در 5 درصد از درمان های فعال مورد استفاده قرار می گیرد.
تیم تحقیقاتی همچنین تست تحمل گلوکز داخل وریدی (IVGTT) و تست تحمل گلوکز خوراکی(OGTT) را با سنسور کاشته شده در خوک و سگ های بیگل در یک محیط کنترل شده، انجام دادند. به گفته تیم تحقیقاتی، نتایج این آزمایش اولیه، مفهوم استفاده از این سنسور را در داخل بدن اثبات کرد و همبستگی امیدوارکننده‌ای را بین غلظت قند خون و پاسخ فرکانسی حسگر نشان داد.
تیم تحقیقاتی خاطرنشان کرد که این سنسور و سیستم پیشنهادی ما در واقع در مرحله ی ابتدایی توسعه هستند. با این وجود، نتایج اثبات مفهومی در داخل بدن خوک و سگ،همبستگی امیدوارکننده‌ای را بینBGL و پاسخ فرکانسی حسگر نشان می‌دهد. در واقع، سنسور توانایی ردیابی روند BGL را دارد.
تیم تحقیقاتی افزود: "برای کاشت یک حسگر واقعی در بدن انسان، ما باید بسته بندی زیست سازگاری را برای آن تدارک ببینیم و مشکل واکنش های بدن به جسم خارجی (FBR) را برای کاربردهای طولانی مدت حل کنیم. علاوه بر این، در حال کار بر روی بهبود سیستم رابط حسگر هستیم."
یافته های آنها در Scientific Reports منتشر شده است.
منبع:
https://medicalxpress.com/news/2022-11-ways-glucose-blood.html