۱۴آوریل ۲۰۲۵- بیمارانی که توده عضلانی اسکلتی کمی دارند، در معرض خطر بیشتری برای زمین خوردن هستند. برخی از داروهای دیابت، به ویژه مهارکننده‌ های SGLT2 و آگونیست‌های گیرنده GLP-1، که با کاهش وزن مرتبط هستند، ممکن است به از دست دادن توده عضلانی و در نتیجه، افزایش خطر زمین خوردن کمک کنند. برای بررسی این ارتباط، محققان تأثیر داروهای دیابت را بر خطر زمین خوردن در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ بررسی کردند.

این مطالعه شامل پیگیری طولی ۴۷۱بیمار (میانگین سنی: ۶۴سال) بود که در بخش غدد درون ریز، دیابت و متابولیسم بیمارستان دانشگاه تسوکوبا بستری شده بودند. پس از ترخیص، پرسشنامه ‌های سالانه مربوط به زمین خوردن تا پنج سال، توسط این افراد تکمیل شد. محققان میزان بروز زمین خوردن را ۱۷.۱مورد زمین خوردن در هر ۱۰۰سال- نفر گزارش کردند.

یک تجزیه و تحلیل دقیق که اکنون در Scientific Reports منتشر شده است، سه عامل خطر مهم برای زمین خوردن را شناسایی کرد: سابقه ی زمین خوردن در زمان بستری شدن در بیمارستان، استفاده از مهارکننده‌های SGLT2 در زمان ترخیص و سن بالا. در حالی که آنتاگونیست‌های گیرنده GLP-1 به تنهایی تأثیر قابل توجهی بر خطر زمین خوردن نداشتند، ترکیب مهارکننده‌های SGLT2 و آنتاگونیست‌های گیرنده GLP-1 منجر به افزایش بروز زمین خوردن در مقایسه با مونوتراپی مهارکنندهSGLT2 ، شد.

این مطالعه بر اهمیت نظارت بر خطر زمین خوردن در بیمارانی که SGLT2 برایشان تجویز شده است، به ویژه آنهایی که GLP-1RA نیز دریافت می ‌کنند، تأکید می ‌کند. ارائه دهندگان مراقبت‌های بهداشتی باید مداخلات غذایی و ورزشی مناسبی را برای کاهش از دست دادن عضلات و کاهش خطر زمین خوردن پس از ترخیص از بیمارستان در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 اجرا کنند.

منبع:

https://medicalxpress.com/news/2025-04-weight-diabetes-medications-fall-patients.html