10 دسامبر 2024- در مطالعه‌ای که اخیراً در مجله ی "دیابت و سندرم متابولیک: تحقیقات و بررسی‌های بالینی" منتشر شد، محققان اثرات ترکیبی زمان‌بندی متفاوت صبحانه و پیاده‌روی سریع 20 دقیقه‌ای بعد از صبحانه را بر قند خون پس از صرف غذا بررسی کردند. آنها یک کارآزمایی تصادفی کنترل شده ی متقاطع شش هفته ای را روی 14 بزرگسال انجام دادند که 11 نفر از آنها به الزامات مطالعه پایبند ماندند و در تجزیه و تحلیل نهایی وارد شدند. محققان دریافتند که صبحانه ی صرف شده در ساعت 9:30 (اواسط صبح) و 1200 ظهر (وسط روز) باعث کاهش قند خون پس از غذا در مقایسه با ساعت 7 صبح (اول صبح) می شود.

این مطالعه همچنین نشان داد که 20 دقیقه پیاده روی بعد از صبحانه، کمی قند خون پس از غذا را در بیمارانی که در ساعت 7 یا 12 صبحانه می‌خورند، کاهش می‌دهد (اندازه اثر به ترتیب: 0.35 و 0.37). با این حال، هیچ فایده ای برای کسانی که اولین وعده غذایی روزانه خود را در ساعت 9:30 میل می کنند، ندارد. این یافته ها در مجموع نشان می دهد که تغییر زمان صبحانه ممکن است یک استراتژی غیر تهاجمی و عملی برای کمک به مدیریت قند خون پس از غذا در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 ارائه دهد.

پیشینه

دیابت نوع 2 (T2D) یک بیماری مزمن است که با ناتوانی بدن در تعدیل ترشح انسولین به اندازه کافی مشخص می شود که در نتیجه سبب بروز اختلالات ایمنی، گردش خون و سیستم عصبی می شود. شیوع جهانی T2D با سرعت های نگران کننده ای در حال افزایش است، به طوری که گزارش ها تخمین می زنند که از هر 9 بزرگسال (643 میلیون) یک نفر تا سال 2030 از این بیماری رنج می برد.

مداخلات سنتی برای دیابت نوع 2شامل رعایت تغییرات سبک زندگی (به عنوان مثال، افزایش سطح فعالیت بدنی و بهبود انتخاب های غذایی) برای کمک به بهبود مدیریت قند خون (تغییر سطح گلوکز خون پس از مصرف غذا) و حساسیت به انسولین است. با این حال، تحقیقات اخیر نشان می دهد که زمان بندی این گونه مداخلات سبک زندگی می تواند مکمل مداخلات در بهبود نتایج گلایسمی در بیماران T2D باشد.

تغییر زمان‌بندی صبحانه، به‌ویژه، ممکن است به طور قابل‌توجهی به کاهش هایپرگلایسمی صبحگاهی کمک کند، زیرا این وعده غذایی بر میزان قند خون بعد از صبحانه تأثیر می‌گذارد، که مهم‌ترین تغییرات قند خون روزانه مرتبط با غذا را تشکیل می‌دهد. متأسفانه، شواهد دقیقی که از فواید قند خون مرتبط با زمان حمایت ‌کنند، محدود هستند.

رسیدن سطوح کورتیزول به اوج (حدود 8 صبح) و پدیده ی سپیده دم (یعنی افزایش سطح گلوکز در هنگام بیدار شدن از خواب) باعث افزایش سطح قند خون در اوایل صبح در افراد مبتلا به T2D می شود. بر این اساس، مداخلاتی که هایپرگلایسمی صبحگاهی را کاهش می دهند، برای مدیریت کلی روزانه ی قند خون در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 مهم هستند.

درباره ی این مطالعه

مطالعه ی حاضر به منظور پر کردن این شکاف در شواهد، به بررسی اثرات ترکیبی زمان‌بندی‌های مختلف صبحانه و پیاده‌روی سریع بعد از صبحانه بر قند خون پس از صرف غذا در بیمارانبزرگسال مبتلا به دیابت نوع 2، پرداخت. این مطالعه از یک روش کارآزمایی تصادفی‌ و کنترل‌شده متقاطع پیروی کرد که در شرایط زندگی آزاد انجام شد و شامل 14 شرکت‌کننده استرالیایی 30 تا 70 ساله ی مبتلا به دیابت نوع 2با تشخیص بالینی (HbA1c ≥6.5 - <10%) بود.

برای بهبود قابلیت اطمینان مطالعه و اجتناب از مشاهدات بالقوه گیج کننده، شرکت کنندگان در صورتی که تحت درمان با انسولین، سولفونیل اوره یا ترکیبی از عوامل کاهش دهنده قند خون متعدد بودند، از مطالعه حذف شدند. علاوه بر این، شرکت‌کنندگانی که به رژیم‌های کتوژنیک، روزه‌داری متناوب، یا الگوهای غذایی محدود به زمان پایبند بودند، یا افرادی که در فعالیت‌های بدنی فراتر از دستورالعمل‌های استرالیا (بیش از 150 دقیقه در هفته) شرکت می‌کردند، نیز حذف شدند.

آزمون نگرش به خوردن (EAT-26) برای غربالگری شرکت‌کنندگان از نظر خطر اختلال در غذا خوردن، در کنار ارزیابی عملکرد سلول‌های بتا و ترکیب بدنی به ترتیب با استفاده از آزمایش‌های خون و جذب سنجی اشعه ایکس با انرژی دوگانه (DXA) مورد استفاده قرار گرفت. شرکت‌کنندگان به‌طور تصادفی در گروه‌های صرف صبحانه در ابتدای روز (7 صبح)، در میانه ی صبح (9:30 ساعت)، یا به تأخیر افتاده (12 ظهر) قرار گرفتند.

از شرکت کنندگان خواسته شد که 30 تا 60 دقیقه بعد از صبحانه به پیاده روی سریع 20 دقیقه ای بروند و مصرف روزانه ی غذا و عادات خواب خود را با استفاده از برنامهResearch Food Diary یا گزارش های دست نویس ثبت کنند. از مانیتورهای مداوم قند(CGM) و مانیتورهای فعالیت برای ردیابی سطوح گلوکز و فعالیت استفاده شد، در حالی که تحلیل‌های آماری شامل محاسبه سطح افزایشی زیر منحنی(iAUC)  متریک‌ها و مدل‌های خطی اثرات مختلط بود.

یافته های این مطالعه

از 14 شرکت کننده ای که در ابتدا ثبت نام کردند، یک نفر به دلایل شخصی انصراف داد و دو نفر به دلیل عدم پایبندی به پروتکل های مطالعه، از مطالعه خارج شدند. گزارشات ثبت شده نشان داد که تغییر زمان صبحانه به طور قابل توجهی کل انرژی دریافتی روزانه شرکت کنندگان یا دفعات غذا خوردن را تغییر نمی دهد.

تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان داد که زمان‌بندی صبحانه به‌طور قابل‌توجهیiAUC را تغییر می‌دهد، به طوری که قند خون 2 ساعت پس از غذا برای گروه‌های صبحانه «میانه» و «به تأخیر افتاده» به ترتیب با کاهش 57 میلی‌مول در لیتر و 41 میلی‌مول در لیتر در مقایسه با گروه صرف صبحانه در ابتدای روز همراه بود. گروه‌های میانه و تاخیری از نظر آماری غیرقابل تشخیص از یکدیگر بودند.

قابل ذکر است که 20 دقیقه ورزش بعد از صبحانه، نتایج iAUC را در گروه صرف صبحانه ی زودهنگام و گروه به تأخیر افتاده اندکی بهبود بخشید، اما هیچ اثر قابل اندازه گیری بر گروه صرف صبحانه در میانه ی صبح ​​نداشت.

نتیجه گیری

مطالعه ی حاضر اولین شواهد قوی از تأثیر زمان مصرف صبحانه بر تعدیل قند خون پس از غذا در بزرگسالان مبتلا به T2D را ارائه داد. یافته های این مطالعه نشان داد که به تعویق انداختن مصرف صبحانه تا ساعت 9:30 صبح یا 12 ظهر می تواند به طور قابل ملاحظه ای نتایج گلایسمی را در مقایسه با صرف زودهنگام صبحانه (7 صبح) بهبود بخشد. با کمال تعجب، 20 دقیقه پیاده روی بعد از صبحانه تنها سبب بهبود اندکی در نتایج قند خون گروه 7 صبح و 12 ظهر شد، اما هیچ فایده ای بر نتایج قند خون گروه صرف صبحانه در ساعت 9 و نیم نداشت.

محققان گفتند: «زمانی که این روش در درازمدت رعایت شود، احتمالاً منجر به مدیریت بهتر قند خون، کاهش خطرات مرتبط با کنترل ضعیف قند خون، مانند مقاومت به انسولین و افزایش خطرات متابولیکی قلبی می‌شود. تحقیقات آینده برای تأیید این یافته‌ها، بررسی نقش فعالیت بدنی بر قند خون پس از غذا در جمعیت‌های بزرگ‌تر و ارزیابی امکان‌سنجی طولانی‌مدت اصلاح زمان صبحانه و ورزش در شرایط زندگی آزاد ضروری است».

منبع:

https://www.news-medical.net/news/20241210/Eating-breakfast-later-lowers-blood-sugar-spikes-in-type-2-diabetes-patients.aspx