14 مارس 2025- تمرینات تناوبی با شدت بالا با بهبود آمادگی قلبی تنفسی نسبت به تمرین مداوم با شدت متوسط ​​در دیابت نوع 2 همراه است.

نام HIIT بسیار علمی به نظر می رسد اما معنای واقعاً ساده‌ای دارد. این تمرینات شامل دوره ‌های کوتاه و سخت ورزش‌ های کاردیو به طول بین 10 ثانیه تا پنج دقیقه است که بین این دوره های فعالیت، دوره‌ های ریکاوری و استراحت کوتاه وجود دارد.شدت تمرینات به فواصل زمانی بستگی دارد اما نکته کلیدی این است که تا آنجایی که می توانید از نهایت قدرت خود استفاده کنید و تمام تلاش خود را بکنید، مثلا 20 ثانیه تمرین با تمام قدرت و پس از آن 10 ثانیه ریکاوری انجام دهید، و این دوره ها را تکرار کنید.اینکه چه مقدار ریکاوری بین فواصل تمرین انجام می دهید به اهداف شما بستگی دارد. فواصل کوتاه معمولاً به دوره‌ های استراحت به همان اندازه کوتاه یا حتی کوتاه‌ تر نیاز دارد تا بدن شما بتواند با حداکثر تلاش ‌های مکرر سازگار شود. از آنجایی که ضربان قلب شما در طول دوره های ریکاوری بالا می ماند، سیستم هوازی شما نیز از مزایای تمرینی بهره مند می شود و بهبود پیدا می کنند.

طبق نتایج مطالعه منتشر شده در Diabetes, Obesity and Metabolism، تمرین تناوبی با شدت بالا(HIIT)  مزایای قابل توجهی را برای افراد مبتلا به دیابت نوع 2 (T2DM) از جمله بهبود کنترل قند خون، آمادگی قلبی تنفسی و پروفایل چربی، که اثرات قابل مقایسه یا برتری نسبت به تمرینات مداوم با شدت متوسط​​ (MICT) ارائه می دهد.

محققان یک بررسی سیستماتیک و متاآنالیز را برای سنتز جامع شواهد موجود در مورد تأثیر HIIT بر کنترل قند خون و سایر پیامدهای سلامت قلبی متابولیک در میان افراد مبتلا به دیابت نوع 2 انجام دادند. منبع داده ها از 3 پایگاه داده تا 15 اوت 2024 بود.

نتایج متاآنالیز با استفاده از تفاوت میانگین وزنی (WMD) و تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD) سنتز شد، در حالی که همپوشانی مرور با استفاده از فرمول ناحیه تحت پوشش تصحیح شده (CCA) ارزیابی شد.

مرورها شامل 76 مطالعه ی اولیه منحصر به فرد با 2954 شرکت کننده ی متمایز، و CCA برابر با 14.3% بود. حجم نمونه مرورهای سیستماتیک از 673 تا 1347 شرکت کننده، با مدت زمان مطالعه بین 2 تا 24 هفته و فرکانس تمرین 2 تا 6 جلسه در هفته متغیر بود. 9 مرور سیستماتیک فقط شامل کارآزمایی ‌های تصادفی و کنترل (RCTs) بود، در حالی که سایر مرورها شامل RCT و سایر کارآزمایی ها با طرح های تجربی بودند.

این مرور چتری جدید شواهد جامع و به‌ روز شده ای را ارائه داد که از اثربخشی HIIT در بهبود کنترل قند خون در مقایسه با گروه‌هایکنترلغیرفعال و رژیم‌های ورزشی معمولی مانند MICT در افراد مبتلا به دیابت 2 حمایت می ‌کند.

مداخلات HIIT از نظر نوع (دوچرخه سواری، دویدن، پیاده روی، تمرین مقاومتی)، شدت (70٪ -100٪ حداکثر جذب اکسیژن، 80٪ - 100٪ ضربان قلب ذخیره[1])، و مدت (10-135 دقیقه در هر جلسه) متفاوت بودند. مقایسه‌ کننده‌ها شامل گروه‌های کنترل غیرفعال (CON) و MICT بودند.

مداخلات HIIT، بطور قابل توجهی کنترل قند خون را با کاهش در موارد زیر بهبود بخشید:

•  تفاوت میانگین وزنی هموگلوبین A1c از 0.83- تا 0.39- بود

•  تفاوت میانگین وزنی قند خون ناشتا از 1.15- تا 0.74- میلی مول بر لیتر بود.

•  تفاوت میانگین وزنی مقاومت به انسولین از 0.88- تا 0.18- HOMA-IR unitsبود.

مداخلات HIIT، همچنین آمادگی قلبی تنفسی (CRF) را با افزایش WMD از 3.35 تا 6.38 میلی ‌لیتر بر کیلوگرم در دقیقه افزایش داد. محققان همچنین بهبودهایی را در پروفایل لیپید، ترکیب بدن و فشار خون مشاهده کردند.

مقایسه بین HIIT و MICT نشان داد که HIIT مزایای مشابه یا برتری در موارد زیر دارد:

•  کنترل قند خون یا  HbA1c(WMD، 0.37-% تا 0.07-%).

•  انسولین ناشتا(WMD، 0.53- میکرویونیت بر میلی لیتر)

•  مقاومت به انسولین یا HOMA-IR( WMDاز 0.17- تا 0.13 واحد)

اگرچه اکثر پیامدهای قلبی متابولیک تفاوت معنی ‌داری بین HIIT و MICT نشان ندادند، بهبود در آمادگی قلبی تنفسی به طور مداوم با HIIT بیشتر بود(WMD، 1.68-4.12 میلی‌لیتر/کیلوگرم در دقیقه).

محدودیت های مطالعه شامل گنجاندن مطالعات با کیفیت پایین و تخمین های تورمی از اندازه اثر به دلیل همپوشانی مطالعات اولیه است.

نویسندگان مطالعه نتیجه گیری کردند: "این مرور چتری جدید، شواهد جامع و به روزی را ارائه می دهد که از اثربخشی HIIT در بهبود کنترل قند خون در مقایسه با گروه های کنترل غیرفعال (CON) و رژیم های ورزشی معمول مانند MICT در افراد مبتلا به دیابت 2 حمایت می کند."

منبع:

https://www.thecardiologyadvisor.com/news/high-intensity-interval-training-improves-glycemic-control/