خلاصه ی کلیدی:

•  در کارآزماییT4DM ، احتمال بهبود میل جنسی در مردانی که تستوسترون دریافت کردند نسبت به گروه دارونما بیشتر بود.

•  درصد مردانی که نمرات اختلال نعوظ بهتری داشتند، بین دو گروه مشابه بود.

11 مارس 2025- بر اساس تجزیه و تحلیل ثانویه از کارآزمایی T4DM، درمان با تستوسترون به همراه مداخله در سبک زندگی با بهبود بیشتری در میل جنسی نسبت به مداخله سبک زندگی به تنهایی در میان مردان مسن مبتلا به اختلال تحمل گلوکز مرتبط بود.

همانطور که قبلاً گزارش شده بود، در کارآزماییT4DM به ‌طور تصادفی 1007 مرد 50 تا 74 ساله با دور کمر 95 سانتی‌ متر یا بیشتر و مبتلا به IGT یا دیابت نوع 2 تازه تشخیص داده شده 1000 میلی‌ گرم تستوسترون آندکانوات(Reandron، ساخت شرکتBayer ) یا پلاسبو را هر 3 ماه یکبار دریافت کردند. مردان دریافت کننده ی تستوسترون نسبت به گروه دارونما کاهش بیشتری در قند خون 2 ساعته داشتند و در پایان مطالعه کمتر به دیابت نوع 2 مبتلا بودند.

داده های جدید از این کارآزمایی منتشر شده در مجله کلینیکال غدد درون ریز و متابولیسم نشان می دهد که درمان با تستوسترون میل جنسی را بهبود می بخشد اما تأثیر کمتری بر اختلال نعوظ دارد. دکتر گری ویتر، استاد پزشکی و مدیر مرکز سلامت و رفاه مردان در دانشگاه آدلاید در استرالیا، گفت: این مطالعه اولین مطالعه ای است که پیشرفت های بالینی قابل توجهی را در هر دو حوزه ی عملکرد جنسی بررسی می کند.

او افزود: «بهبودهای بالینی به مراتب بیشتری هم برای عملکرد نعوظ و هم برای میل جنسی در مردانی که نمرات پایه پایین تری داشتند، مشاهده شد. مردان جوان تر به احتمال زیاد از نظر بالینی بهبود قابل توجهی در عملکرد نعوظ داشتند و مردان مسن تر از نظر میل جنسی بهبود بهتری داشتند.

عملکرد جنسی در کارآزماییT4DM با استفاده از پرسشنامه 15 سوالی شاخص بین المللی عملکرد نعوظ ارزیابی شد. بهبود قابل توجه بالینی در اختلال نعوظ به عنوان افزایش 4 امتیازی در امتیاز و از نظر بالینی بهبود قابل توجه برای میل جنسی به عنوان افزایش 2 امتیازی یا بیشتر از سطح پایه تعریف شد. هر گونه کاهش در هر یک از نمره ها از سطح پایه به عنوان بدتر شدن علائم تعریف شد.

تعداد 932 شرکت کننده یT4DM در آنالیز اخیر شرکت داشتند که 471 نفر تستوسترون و 461 دارونما دریافت کردند.

درمان با تستوسترون با میانگین 2.5 امتیاز بیشتر در نمره اختلال نعوظ، و 0.68 امتیاز بیشتر برای نمره میل جنسی در مقایسه با دارونما همراه بود(P <.001  برای هر دو).تستوسترون درمانی همچنین با افزایش 0.87 امتیازی بیشتر در نمره رضایت از ارگاسم، 1.5 امتیاز بیشتر در امتیاز رضایت از رابطه جنسی و 0.7 امتیاز بیشتر در نمره رضایت کلی(P <.001برای همه)مرتبط بود.

درصد بالاتری از مردانی که تستوسترون دریافت می کردند، از نظر بالینی بهبود قابل توجهی در میل جنسی در مقایسه با دارونما داشتند(32% در مقابل 22%؛P <.001).مردان بیشتری در گروه دارونما در مقایسه با افرادی که تستوسترون دریافت می کردند، کاهش میل جنسی را گزارش کردند(36%در مقابل 25%؛P <.001).تأثیر تستوسترون بر میل جنسی در بین مردان مسن در مقایسه با مردان جوان بیشتر بود(0.04 = P)، و آنهایی که نمره پایه پایین تری برای میل جنسی داشتند، به احتمال زیاد از نظر بالینی بهبود قابل توجهی داشتند.

نسبت مردان با بهبود بالینی قابل توجه در اختلال نعوظ بین گروه تستوسترون و دارونما مشابه بود(گروه تستوسترون 23٪؛ دارونما 20٪؛  P = 0.067).بدتر شدن عملکرد نعوظ در 29 درصد از گروه تستوسترون در مقابل 37 درصد از گروه دارونما مشاهده شد. بهبود قابل توجه بالینی در اختلال نعوظ در بین افرادی که نمرات پایه پایین تری داشتند(> P0.001 )و مردان جوان تر(= P 0.009) محتمل تر بود.

دکتر Wittert، گفت: دیدن نسبت مردانی که تستوسترون دریافت می‌ کردند اما امتیاز انها برای میل جنسی و اختلال نعوظ در طول پیگیری در مقایسه با شروع تحقیق کمتر بود، تعجب آور بود.

او افزود: درمان با تستوسترون برای مردانی که فاقد هیپوگنادیسم پاتولوژیک هستند، لزوماً سبب بهبود عملکرد جنسی نخواهد داشت و برخی از مردان ممکن است با وجود درمان با تستوسترون وضعیت بدتری پیدا کنند. بهمین دلیلتنوع در نمرات عملکرد جنسی باید در تحقیقات آتی مورد بررسی بیشتر قرار گیرد.

منبع:

https://www.healio.com/news/endocrinology/20250311/testosterone-therapy-significantly-improves-sexual-desire-in-older-men-with-prediabetes