14 آوریل 2025- دیابت بارداری (GDM) یک عارضه شایع مامایی در سراسر جهان است که سلامت مادر و جنین را به طور جدی تهدید می کند. زنانی که از طریق لقاح آزمایشگاهی (IVF) باردار می شوند، به عنوان جمعیت در معرض خطر بالای GDM شناخته شده اند و با افزایش تعداد بارداری ها از طریق IVF، تشخیص زودهنگام این عارضه و مدیریت آن به یک امر ضروری تبدیل شده است. با این حال، به دلیل کمبود نشانگرهای زیستی قابل اعتماد، هنوز هیچ اجماعی در مورد پیش بینی زودهنگامGDM در بیماران IVF وجود ندارد.
محققان در این مطالعه که در ژورنالNutrition & Diabetes منتشر شده است، پروفایل سیتوکین ها و آنتی بادی های سرم را در سه ماهه اول در 38 زن مبتلا به GDM و 38 زن کنترل همسان که هر دو تحت درمان IVFقرار گرفته بودند، بر اساس بانک زیستی انسانی گسترده پلتفرم گروه کمک باروری مرکز پزشکی تولید مثل دانشگاه شاندونگ، مقایسه کردند. 76 نفر با نسبت 7:3 به یک مجموعه ی آموزشی (53 نفر) و یک مجموعه ی آزمایش (n = 23) تقسیم شدند، و پنج مدل یادگیری ماشینی متنوع برای پیش بینی GDM ساخته شد.
با ترکیب پنج نشانگر زیستی سرمی که در سه ماهه اول به طور متفاوتی بیان شده بودند، شامل ایمونوگلوبولین G کل(Ig)،IgM کل، اینترلوکین-7، کمپلکس‌های ایمنی ضد فسفاتیدیل سرین (aPS)-IgG، و IL-15، یک مدل جدید پیش بینی زودهنگام ساخته شد که ارزش پیش بینی برتری برای دیابت بارداری داشت]مساحت زیر منحنی (AUC) و فاصله اطمینان ۹۵% (CI) برابر با 0.906 (0.840- 0.971)، با حساسیت ۷۵ درصدو ویژگی ۹۴.۷ درصد[.
مدل eXtreme Gradient Boosting (XGBoost) نیز نتایج پیش‌بینی بسیار دقیقی ارائه کرد: در مجموعه آموزشی به AUC برابر با ۰.۹۹۵(بازه ی اطمینان 95%: ۰.۹۹۵-۱.۰۰۰، P < 0.001) و در مجموعه آزمایشی به AUC برابر با ۰.۸۶۷(بازه ی اطمینان 95%: ۰.۷۸۹-۰.۹۵۲، P < 0.001) برای پیش بینی دیابت بارداری دست یافت.
محققان اظهار داشتند: ما مجموعه ای از سیتوکین های جدید سرمی را در سه ماهه ی اول و نشانگرهای زیستی مرتبط با ایمنی را شناسایی کردیم و بر اساس آنها یک مدل کارآمد پیش بینی کننده ی دیابت بارداری در سه ماهه اول را برای جمعیت باردار شده از طریق IVF ساختیم. محققان تأکید کردند که این یافته ها می تواند بینش های جدیدی در مورد مکانیزم های ایمنی مرتبط با GDM ارائه دهد و به بهبود روش های پیش بینی زودهنگام و همچنین به مدیریت بهینه سلامت مادر و جنین کمک کند.
منبع:
https://www.nature.com/articles/s41387-025-00372-z