28 نوامبر 2024- یک مطالعه ی کوهورت مشاهده ای اخیر که در مجله تحقیقات دیابت منتشر شده است، ارتباط قابل توجهی را بین بدتر شدن رفلکس های مچ پا و کاهش عملکرد کلیه در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 پیدا کرده است. این مطالعه پتانسیل استفاده از ارزیابی‌های عصبی ساده، مانند تست‌های رفلکس مچ پا، را به عنوان شاخص‌های سلامت کلیه در بیماران دیابتی برجسته می‌کند و بُعد جدیدی را به مراقبت‌های معمول دیابت می‌افزاید.

محققان گزارش دادند که کاهش یا عدم وجود رفلکس های مچ پا، به طور قوی و مستقل با کاهش نرخ تخمینی فیلتراسیون گلومرولی (eGFR) در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مرتبط است.

دکتر Akifumi Kushiyama، و همکارانش از گروه دارو درمانی دانشگاه داروسازی  Meijiدر ژاپن، به بررسی ارتباط بین رفلکس مچ پا و eGFR در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 پرداختند.

برای این منظور، محققان یک مطالعه کوهورت مشاهده‌ای تک مرکزی، گذشته‌نگر، شامل 1387 بیمار که بین ژانویه 2005 تا دسامبر 2015 تحت معاینه ی رفلکس مچ پا قرار گرفتند، انجام دادند. نتایج رفلکس مچ پا در سه گروه عادی، کاهش یافته و فاقد رفلکس، طبقه‌بندی گردید.

پیامد اولیه کاهش 40درصدی eGFR نسبت به ابتدای تحقیق بود. برای ارزیابی رابطه ی بین یافته‌های رفلکس مچ پا و کاهش eGFR، محققان از تجزیه و تحلیل زمان بقا با استفاده از روش Kaplan-Meier و تحلیل رگرسیون با مدل خطرات متناسب کاکس استفاده کردند.

یافته های این پژوهش پس از 5.6 سال میانگین مدت پیگیری، به صورت خلاصه به شرح زیر است:

·  نتایج تست رفلکس مچ پا :678 بیمار(48.9%) دارای رفلکس نرمال بودند، 270 بیمار(19.5%) در گروه رفلکس کاهش یافته قرار گرفتند، و 439 بیمار(31.6%) بدون رفلکس مچ پا بودند.

·  تجزیه و تحلیل رگرسیون تک متغیره نشان داد که کاهش و عدم وجود رفلکس مچ پا به طور قابل توجهی با کاهش eGFR مرتبط است.

·  پس از تنظیم برای عوامل خطر پیش آگهی، نسبت های خطر(HR) برای کاهش eGFR در گروه کاهش رفلکس مچ پا برابر با 1.83، و در گروه بدون رفلکس مچ پا، برابر با 2.57 بود.

مطالعه ی حاضر ارتباط بین ناهنجاری های رفلکس مچ پا و کاهش eGFR را در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 شناسایی کرد. با افزایش شدت اختلال رفلکس مچ پا، خطر کاهش eGFR نیز افزایش یافت. علاوه بر این، حتی پس از تنظیم برای عوامل مخدوش کننده ی بالقوه مانند سایر علائم عصبی، سابقه دیابت، پیشینه ی بیمار، بیماری های همراه و داروها، بدتر شدن رفلکس های مچ پا به طور مستقل با کاهشeGFR  مرتبط باقی ماند.

این مطالعه چندین محدودیت داشت: اول این که 1699 بیمار به دلیل عدم انجام معاینه رفلکس مچ پا در ویزیت اولیه خود، با نامشخص بودن تصمیم برای انجام آزمایش، از مطالعه خارج شدند. دوم، نتایج می‌توانست تحت‌تاثیر تغییرات در مهارت پزشک باشد، اگرچه متخصصان با تجربه آزمایشات را انجام دادند. سوم این که، محققان نتوانستند بین نفروپاتی دیابتی و غیر دیابتی به عنوان علل کاهش eGFR تمایز قائل شوند زیرا بیوپسی کلیه برای این افراد انجام نشد. در نهایت، عوامل مخدوش کننده ی ناشناخته ممکن است بر نتایج تأثیر گذاشته باشند.

محققان نتیجه گیری کردند که علیرغم این محدودیت ها، این مطالعه نشان داد که بدتر شدن رفلکس مچ پا یک عامل خطر مستقل برای کاهش eGFR در دیابت نوع 2 است.

منبع:

https://medicaldialogues.in/diabetes-endocrinology/news/study-links-deteriorating-ankle-reflexes-to-declining-kidney-function-in-type-2-diabetes-patients-138665