6 ژانویه 2024- سرمقاله ی اخیراً منتشر شده در مجله ی Cardiothoracic and Vascular Anesthesia ، کاربردهای بالینی رو به رشد مهارکننده های کوترانسپورتر- 2 سدیم-گلوکز (SGLT2) را برجسته کرده است.
کاناگلیفلوزین، به عنوان اولین مهارکننده ی کوترانسپورتر 2 سدیم-گلوکز(SGLT2)، در سال 2013 تأیید شد. از آن زمان، چندین داروی دیگر از این گروه جمله داپاگلیفلوزین، ارتوگلیفلوزین و امپاگلیفلوزین تایید شدند. مطالعات فواید این داروها را برای بیماری های مختلف مانند دیابت نوع 2، فشار خون بالا، نارسایی قلبی، بیماری های ریوی و نارسایی کلیوی نشان داده اند. شایان ذکر است که کارآزماییهایی مانند EMMY وDAPA-MI ، مزایای بالقوه مهارکنندههای SGLT2 را در بیماران پس از انفارکتوس حاد میوکارد(AMI) نشان دادند، با این حال، تأثیر آنها بر پیامدهای حیاتی مانند نارسایی قلبی و مرگ و میر نامشخص بود.
برای بررسی بیشتر، کارآزمایی EMPACT-MI به عنوان یک مطالعه بینالمللی، دوسوکور، تصادفی و کنترلشده با دارونما بر روی 6522 بیمار بستری در بیمارستان به دلیل انفارکتوس حاد میوکارد انجام شد. شرکت کنندگان بطور تصادفی در دو گروه برای دریافت امپاگلیفلوزین (10 میلی گرم در روز) یا دارونما، قرار گرفتند. نقطه پایانی اولیه ارزیابی شده ترکیبی از بستری شدن در بیمارستان برای نارسایی قلبی یا مرگ به هر علتی، در طی یک دوره ی پیگیری متوسط 17.9 ماهه بود. این کارآزمایی شامل بیمارانی بود که در 14 روز گذشته AMI را تجربه کرده بودند و یا کسر جهشی بطن چپ (LVEF) آنها کمتر از 45٪ بود یا علائم احتقان را نشان دادند.
نتایج نشان داد که 8.2 درصد از بیماران دریافت کننده ی امپاگلیفلوزین نقطه پایانی اولیه را در مقایسه با 9.1 درصد در گروه دارونما تجربه کردند که از نظر آماری معنی دار نبود. نقاط پایانی ثانویه به طور مشابه هیچ تفاوت معناداری بین دو گروه نشان نداد. نویسندگان به این نتیجه رسیدند که امپاگلیفلوزین به طور قابل توجهی خطر بستری شدن در بیمارستان برای نارسایی قلبی یا مرگ را در مقایسه با دارونما در گروه مورد مطالعه، کاهش نمی دهد.
در حالی که طراحی کارآزمایی قوی بود، محققان خاطرنشان کردند که چندین عامل میتواند بر یافتهها تأثیر گذاشته باشد. قابل ذکر است، بودجه ی این تحقیق توسط شرکت بازاریابی empagliflozin تامین شد و اندازه نمونه اولیه برای اطمینان از قدرت کافی، افزایش یافت. علاوه بر این، بسیاری از بیماران قبل از تصادفیسازی تحت بهینهسازی پزشکی قرار گرفته بودند که احتمالاً بر نرخ رویدادها تأثیر گذاشته است.
مهارکنندههایSGLT2 ، پروتئینهای SGLT2 را در کلیهها هدف قرار میدهند تا بازجذب گلوکز را کاهش دهند، گلیکوزوری را افزایش داده و کاهش عملکرد کلیه را آهسته کنند. اثربخشی آنها در بهبود پیامدهای قلبی عروقی در کارآزماییهای مختلف به خوبی مستند شده است، که نشاندهنده کاهش خطرات مرگ قلبی عروقی و بستری شدن در بیمارستان به دلیل نارسایی قلبی در بین بیماران، بهویژه افراد مبتلا به دیابت نوع 2 است.
علیرغم یافته های منفی کارآزمایی EMPACT-MI، مطالعات قبلی به طور مداوم مزایای قلبی عروقی مرتبط با مهارکننده های SGLT2 را نشان داده اند. این امر FDA را بر آن داشت تا تأییدیه ی داپاگلیفلوزین را برای بیماران مبتلا به نارسایی قلبی با کسر جهشی کاهش یافته و حفظ شده در سال 2023 گسترش دهد. این سؤال مطرح می شود که چرا این داروها که در سایر جمعیت ها مؤثر هستند، در گروه AMI فوایدی را نشان نمی دهند. به عقیده ی محققان تفاوت در مدیریت بالینی و زمانبندی مداخلات درمانی ممکن است در این امر نقش داشته باشد، زیرا بیماران مبتلا بهAMI ، اغلب مداخلات درمانی سریعی را دریافت میکنند که میتواند مزایای بالقوه مهارکنندههای SGLT2 را تحت الشعاع قرار دهد.
استفاده طولانی مدت از مهارکننده های SGLT2 با پیامدهای مثبت قلبی عروقی مختلف، از جمله کاهش میزان بستری شدن در بیمارستان برای نارسایی قلبی و عوارض جانبی عمده قلبی مرتبط است. با این حال، تجویز این داروها پس از AMI ممکن است اثرات محافظتی آنها را بطور واضح نشان ندهد، زیرا بسیاری از بیماران قبلاً آسیب میوکارد را تجربه کرده اند.
علاوه بر این، فقدان طبقه بندی کارآزمایی EMPACT-MI برای شدت نارسایی قلبی و آسیب میوکارد، یافته های آن را محدود می کند. بنابراین، نیاز به مطالعات آینده برای بررسی کامل این پارامترها برای درک بهتر مزایای بالقوه مهارکنندههای SGLT2 در این جمعیت از بیماران، احساس میشود.
دکتر Richa Dhawan، و همکارانش از بخش بیهوشی و مراقبت های ویژه در مرکز پزشکی دانشگاه شیکاگو، به این نتیجه رسیدند که اگرچه کارآزمایی EMPACT-MI از شروع مهارکننده های SGLT2 پس از AMI برای کاهش خطرات بستری شدن یا مرگ و میر در بیمارستان پشتیبانی نمی کند، شواهد موجود مزایای قلبی عروقی آنها را در گروه های گسترده تر بیماران نشان می دهد. به این ترتیب، مهار کننده های SGLT2 همچنان نقش مهمی در مدیریت بیمارانی که در معرض خطر بالای عوارض قلبی عروقی هستند، خواهند داشت.
منبع:
https://medicaldialogues.in/diabetes-endocrinology/news/research-highlights-expanded-clinical-uses-of-sglt2-inhibitors-140897