30 ژوئیه 2024- در یک مطالعه ی جدید که در ژورنال  Nutrientsمنتشر شده است، محققان یک کارآزمایی بالینی تصادفی (RCT) را برای بررسی اثربخشی کورکومین در کاهش افسردگی در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 (T2DM) انجام دادند.

پیشینه

دیابت نوع 2، یک بیماری مزمن است که با سطوح بالای قند خون ناشی از اختلال عملکرد سلول های بتا پانکراس و کاهش عملکرد انسولین مشخص می شود. این بیماری، یک نگرانی بهداشت عمومی جهانی با افزایش بروز در کشورهای ثروتمند است.

بیماران T2DM بیشتر احتمال دارد که از کار افتاده، ناتوان یا بیکار شوند.دیابت نوع 2،همچنین احتمال ابتلا به اختلال افسردگی اساسی (MDD) را افزایش می دهد که باعث اختلال عملکردی می شود و نیاز به درمان دارد.

دیابت نوع 2 و افسردگی به روشی دو طرفه بر یکدیگر تاثیر می گذارند، به طوری که افرادی که به دلیل ناتوانی شغل خود را از دست می دهند، با عدم پایبندی به درمان پزشکی و افزایش خطرات مرگ و میر مواجه می شوند.

داروهای ضد افسردگی، درمان اصلی برای MDD، می توانند باعث افزایش وزن و سلامت ضعیف متابولیکی قلبی شوند. کورکومین( کورکومینوئید اصلی زردچوبه) ممکن است اضطراب و افسردگی را کاهش دهد. با این حال، شواهد حاصل ازRCT های مرتبط، محدود هستند.

در مورد این مطالعه

در یک کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور و کنترل شده با پلاسبو، محققان اثرات کاهش افسردگی کورکومین را در بین 227 فرد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 ارزیابی کردند و بر افزایش سطح سروتونین به دلیل خواص آنتی اکسیدانی و ضد التهابی آن تمرکز کردند.

شرکت کنندگان شامل افراد 35 سال و بالاتر بودند که در سال گذشته تشخیص T2DM را دریافت کردند، شاخص توده بدنی (BMI) آنها مساوی یا بیش از 23 کیلوگرم بر متر مربع، هموگلوبینA1c (HbA1c)  آنها زیر 6.50 درصد و قند خون ناشتای آنها زیر 110 میلی گرم در دسی لیتر بود. محققان تشخیص دیابت را در این افراد با استفاده از معیارهای انجمن دیابت آمریکا (ADA) 2017 تأیید کردند.

در این مطالعه افراد مبتلا به دیابت نوع 1، سندرم متابولیک، اختلال تحمل گلوکز، دیابت با شروع در بلوغ در جوانان (MODY)، دیس لیپیدمی، دیابت بارداری، فشار خون شدید، و کسانی که به غیر از متفورمین از انسولین یا داروهای دیگر ضد دیابت استفاده می کردند، حذف شدند.

برای ارزیابی کیفیت رژیم غذایی و سطوح فعالیت بدنی، شرکت کنندگان در مطالعه سوابق رژیم غذایی سه روزه و پرسشنامه رژیم غذایی را در شروع مطالعه و پس از 12 هفته تکمیل کردند.

محققان شرکت‌کنندگان را به‌طور تصادفی انتخاب کردند تا کورکومین استخراج‌شده با اتانول (گروه مداخله) یا دارونما (گروه کنترل) را دریافت کنند.

شرکت کنندگان سه کپسول کورکومین(هر کپسول حاوی 250 میلی گرم کورکومینوئید) یا دارونما را دو بار در روز به مدت یک سال مصرف کردند. همه ی شرکت‌کنندگان از پروتکل‌های استاندارد رژیم غذایی و ورزش از سه ماه قبل از تصادفی‌سازی، پیروی کردند.

محققان افسردگی را که پیامد اولیه ی مطالعه بود، با استفاده از پرسشنامه سلامت بیمار-9 (PHQ-9) ارزیابی کردند. آنها خون شرکت کنندگان را برای اندازه گیری نشانگرهای زیستی در ابتدا و سپس 3، 6، 9 ماه و یک سال بعد، جمع آوری و آزمایش کردند.

ارزیابی بیومارکرها شامل سروتونین، سایتوکین های التهابی [مانند اینترلوکین-1 بتا (IL-1β)، IL-6، فاکتور نکروز تومور آلفا(TNF-α)، آنتی اکسیدان ها [فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز(RANSEL)، فعالیت سوپراکسید دیسموتاز(RANSOD) و وضعیت آنتی اکسیدانی کل [(TAS) و مالون دی آلدئید بود.

محققان سنجش‌های ایمونوسوربنت مرتبط با آنزیم (ELISA) را برای ارزیابی سطح سروتونین سرم و ارزیابی مدل هومئوستاتیک مقاومت به انسولین (HOMA-IR) برای ارزیابی مقاومت به انسولین انجام دادند.

آنها سطوح کراتینین (≥1.20 میلی گرم در دسی لیتر)، آلانین ترانس آمیناز (ALT) و آسپارتات ترانس آمیناز(AST) (≥3.0 برابر بیشتر از محدوده طبیعی برای هر دو) را برای ارزیابی اثرات نامطلوب کورکومین ارزیابی کردند.

آنها همچنین علائم بیماران را ثبت کردند. آنها متغیرهای پیوسته را با استفاده از آزمون تی دانشجویی و متغیرهای طبقه‌ای با استفاده از آزمون‌های مجذور کای مقایسه کردند و از رویکرد قصد درمان برای ارزیابی متغیرهای نتیجه، پیروی کردند.

نتایج

پس از یک سال، شدت افسردگی در مصرف کنندگان کورکومین به طور قابل توجهی کاهش داشت، همانطور که با بهبود 20درصدی در نمراتPHQ-9 (در مقایسه با 2.6٪ در میان گروه کنترل)، با افزایش سطوح سروتونین و کاهش  IL-1β، IL-6، وTNF-α در مقایسه با دریافت کنندگان دارونما مشخص شد. محققان گفتند: خواص ضد التهابی عصاره کورکومین ممکن است سطح سروتونین سرم را افزایش دهد. گلوتاتیون پراکسیداز(RANSEL)، سوپراکسید دیسموتاز (RANSOD) و TASدر میان مصرف‌کنندگان کورکومین افزایش یافت، در حالی که در گروه دارونماMDA (مالون دی آلدئید -یک بیومارکر استرس اکسیداتیو) بالاتر بود.

علاوه بر این، سطح HbA1c و گلوکز خون ناشتا در بین دریافت کنندگان کورکومین در مقایسه با گروه دارونما در شش ماه، نه ماه و یک سال به طور قابل توجهی کمتر بود.

در مقایسه با دریافت کنندگان دارونما، افرادی که کورکومین را دریافت کردند، سطوح HOMA-IR آنها در هر ارزیابی پیگیری، به طور قابل توجهی کاهش داشت.

میانگین BMI و وزن بدن نیز در میان مصرف‌کنندگان کورکومین در مقایسه با گروه کنترل در طول دوره ی پیگیری، به‌طور قابل‌توجهی پایین‌تر بود، که یک مزیت قابل توجه نسبت به داروهای ضد افسردگی معمول است.

شرکت‌کنندگان عوارض جانبی خفیفی مانند سردرد، درد شکم و اسهال را بدون تفاوت معنی‌دار در سطوح کراتینین،AST  و ALT در بین گروه‌ها گزارش کردند و هیچ موردی ازهیپوگلایسمی گزارش نشد.

منبع:

https://www.news-medical.net/news/20240730/Study-reveals-curcumine28099s-antidepressant-effects-in-obese-type-2-diabetes-patients.aspx