1 اکتبر 2024- نتایج یک مطالعه اخیر نشان داد که آگونیست‌های گیرنده پپتید-1 شبه گلوکاگون (GLP-1RAs) با خطر کمتر هایپرکالمی، و تداوم بیشتر درمان با مهارکننده‌های سیستم رنین-آنژیوتانسین(RASi) در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 (T2D) مرتبط است. نتایج تحقیقات دکتر تائو هوانگ و همکارانش اخیراً به صورت آنلاین در JAMA Internal Medicine منتشر شده است. بر اساس این نتایج، به نظر می رسد GLP-1RA یکی از موانع رایجی را که درمان موثر دیابت را پیچیده می کند، دور می زند و ممکن است نتایج بالینی را بهبود بخشد.

این یک نگرانی مهم برای بیماران T2D است، به ویژه کسانی که از مهارکننده های RAS برای مدیریت فشار خون و حفظ عملکرد کلیه به عنوان بخشی از درمان خود استفاده می کنند. خطر ابتلا به هایپرکالمی می تواند منجر به عدم استفاده از مهارکننده های RAS شود که در دستورالعمل های بالینی توصیه شده است. شواهد اخیر نشان داده است کهGLP-1RAs - یک کلاس جدیدتر از داروهای دیابت - ممکن است دفع پتاسیم از طریق ادرار را افزایش داده و در نتیجه خطر ابتلا به هایپرکالمی را کاهش دهد.

این یک مطالعه ی کوهورت از داده‌های بزرگسالان مبتلا بهT2D در استکهلم سوئد بود که درمان باGLP-1RAs  یاDPP-4is را از 1 ژانویه 2008 تا 31 دسامبر 2021 آغاز کرده بودند. تجزیه و تحلیل داده‌های 33280 شرکت کننده از 1 اکتبر 2023 تا 29 آوریل 2024 انجام شد. از این تعداد، 13633 نفر با   GLP-1RA و 19647 نفر با DPP-4i تحت درمان قرار گرفته بودند. نرخ هایپرکالمی، که به عنوان پتاسیم بالای 5.0 میلی اکی والان بر لیترتعریف می شود، و هایپرکالمی متوسط ​​تا شدید، که به عنوان سطح پتاسیم بالای 5.5 mEq/L تعریف می شود، پیامدهای اصلی اندازه گیری شده بودند. پیامد ثانویه ی اندازه گیری شده، میزان قطع درمان با RASi در بین شرکت کنندگانی بود که در ابتدای مطالعه تحت درمان با این داروها بودند. احتمال معکوس رگرسیون لجستیک وزن‌دار درمان(IPTW)، برای تعادل بیش از 70 عامل مخدوش کننده اعمال شد و از مدل های ساختاری مارجینال برای تخمین نسبت های خطر استفاده گردید.

یافته های کلیدی این مطالعه به شرح زیر هستند:

•  استفاده از GLP-1RAs با نرخ کمتر هر نوع هایپرکالمی در مقایسه با DPP-4is همراه بود(HR، 0.61؛ 95% فاصله اطمینان: 0.50 تا 0.76).

•  درمان با GLP-1RAها همچنین هایپرکالمی متوسط ​​تا شدید را بطور قابل توجهی کاهش داد(HR، 0.52؛ 95% فاصله اطمینان(CI): 0.28 تا 0.84).

•  از بین 21751 شرکت کننده که در شروع مطالعه تحت درمان با RAS بودند، 1381 نفر این درمان را قطع کردند.

•  استفاده از GLP-1RA با نرخ کمتر قطع RASi در مقایسه با استفاده از DPP-4i مرتبط بود(HR، 0.89؛ 95% فاصله اطمینان، 0.82 تا 0.97).

•  نتایج در گروه‌هایی که از نظر سنی، جنسیت، بیماری‌های قلبی عروقی و عملکرد اولیه کلیه متفاوت بودند، ثابت بود.

یافته‌های این مطالعه نشان داد که می‌توان انتظار داشت که GLP-1RAs احتمال هایپرکالمی را کاهش دهد و در نتیجه تجویز مداوم مهارکننده‌های RAS را که نقش کلیدی در مدیریت فشار خون و حفظ عملکرد کلیه در بیماران T2D دارند، ممکن ‌سازد. در این صورت، با کاهش نرخ هایپرکالمی و ترویج استفاده ی مداوم از RAS، GLP-1RAها همچنین ممکن است کنترل کلی دیابت را بهینه کنند و از این رو نتایج بیماران را به روشی کلی تر بهبود بخشند.

در نهایت، در مقایسه با DPP-4is،GLP-1RAs  با نرخ کمتر هایپرکالمی و تداوم بهتر درمان باRASi  همراه بودند. در این تحلیل حتی بیشتر گمانه‌زنی شد که اگر GLP-1RAها چنین نقش مهمی در درمانT2D ایفا ‌کنند، می‌توانند بر موانع تا حدی غلبه کنند و احتمالاً نتایج بالینی را بهبود بخشند.

منبع:

https://medicaldialogues.in/diabetes-endocrinology/news/glp-1-receptor-agonists-reduce-hyperkalemia-and-enhance-rasi-use-in-type-2-diabetes-135542