28 سپتامبر 2022 - یک مطالعه جدید منتشر شده در Diabetologia نشان می دهد که احساس تنهایی با خطر قابل توجه بالاتری برای ابتلا به دیابت نوع 2 مرتبط است.

این تحقیق توسط دکتر Roger E. Henriksen و همکارانش در دانشگاه علوم کاربردی غرب نروژ انجام شد. علاوه بر بررسی ارتباط بین تنهایی و خطر ابتلا به دیابت نوع 2، محققان نقش افسردگی و بی خوابی را در این مورد بررسی نمودند.

تعداد فزاینده ای از تحقیقات به ارتباط بین استرس روانی و خطر ابتلا بهدیابت نوع 2در افراد اشاره کرده اند. تنهایی یک حالت پریشانی مزمن و گاهی طولانی مدت را ایجاد می کند که ممکن است پاسخ استرس فیزیولوژیکی بدن را فعال کند. در حالی که مکانیسم‌های دقیق آن به طور کامل شناخته نشده‌اند، اعتقاد بر این است که این پاسخ از طریق مکانیسم‌هایی مانند مقاومت موقت به انسولین که در اثر افزایش سطوح هورمون استرس کورتیزول ایجاد می‌شود، نقش اصلی را در ایجاددیابت نوع 2 ایفا می‌کند.

این فرآیند همچنین شامل تغییراتی در تنظیم رفتار غذا خوردن توسط مغز است که باعث افزایش اشتها برای کربوهیدرات ها و متعاقب آن افزایش سطح قند خون می شود. مطالعات قبلی ارتباط بین تنهایی و تغذیه ناسالم از جمله مصرف بیشتر نوشیدنی های شیرین و غذاهای مملو از قند و چربی را نشان داده اند.

محققان از داده های مطالعهHUNT[1] استفاده کردند که در آن اطلاعات سلامتی بیش از 230هزار نفر از طریق پرسشنامه های خودگزارش شده، معاینات پزشکی و نمونه های خون، جمع آوری شده بود. این نظرسنجی های جمعیتی در چهار دوره ی زمانی انجام شدند:  HUNT1 (1984-1986)، HUNT2 (1995-1997)، HUNT3 (2006-2008) و HUNT4 (2017-2019).

اطلاعات پایه برای 24024 شرکت‌کننده از مطالعه یHUNT2 ، پس از حذف افراد مبتلا به اختلالات متابولیک، دیابت نوع 1 و 2 و افرادی که داده‌های آزمایش خون آنها در دسترس نبود، گرفته شد. وضعیت دیابت نوع 2، متغیر اصلی بود و تشخیص بر اساسHbA1c[2] بیش از 48 میلی مول بر مول صورت گرفت که در نظرسنجی HUNT4 اندازه‌گیری شد.

تنهایی از پاسخ افراد به نظرسنجی HUNT2 سنجیده شد. شرکت‌کنندگان بر اساس پاسخ به این سوال که آیا در 2 هفته ی گذشته احساس تنهایی کرده‌اند یا خیر با مقیاس چهار درجه‌ای ("نه"، "کمی"، "مقداری" و "خیلی زیاد") اندازه‌گیری شد. شدت علائم افسردگی با استفاده از پرسشنامه تکمیل شده در طولHUNT3  از طریق 7 سوال، با مقیاس 0-3 و در مجموع 0-21 امتیاز ارزیابی شد( نمرات بالاتر نشان دهنده علائم شدیدتر بود).

افراد مبتلا به بی خوابی بر اساس پاسخ به این سؤالات شناسایی شدند: "در 3 ماه گذشته چند بار: در به خواب رفتن در شب مشکل داشتید"، "آیا مکرراً در طول شب از خواب بیدار شدید" و "آیا خیلی زود از خواب بیدار شدید و نتوانستید دوباره به خواب بروید".

این سوالات بخشی از پرسشنامه ی نظرسنجی HUNT3 بودند و شرکت کنندگان می توانستند یکی از سه پاسخ را انتخاب کنند: «هرگز/به ندرت»، «گاهی اوقات» و «چند بار در هفته».

از 24024 نفر، 1179 نفر (4.9 درصد) در طول مطالعه (1995-2019) به دیابت نوع 2 مبتلا شدند. این افراد بیشتر مرد بودند (59٪ در مقابل 44٪) و میانگین سنی بالاتری (48 سال در مقابل 43 سال) نسبت به افراد بدوندیابت نوع 2داشتند. آنها همچنین بیشتر متاهل بودند (73% در مقابل 68%) و پایین ترین سطح تحصیلات (35% در مقابل 23%) را داشتند، 13 درصد از شرکت کنندگان احساس تنهایی را گزارش کردند.

این مطالعه نشان داد که سطوح بالاتر تنهایی در نظرسنجی ابتدایی، به شدت با خطر بالاتر دیابت نوع 2 که 20 سال بعد اندازه‌گیری شد، مرتبط است. پس از تنظیم سن، جنس و سطح تحصیلات، محققان دریافتند شرکت‌کنندگانی که احساس تنهایی می کردند، دو برابر بیشتر از افرادی که احساس تنهایی نمی‌کردند، به دیابت نوع 2 مبتلا می‌شوند. تجزیه و تحلیل بیشتر نشان داد که این رابطه با وجود افسردگی، بی خوابی در شروع خواب یا بی خوابی در پایان خواب تغییر نمی کند، اگرچه محققان شواهدی از ارتباط ابتلا به دیابت نوع 2 با بی خوابی ناشی از "اختلال در به خواب ماندن" را یافتند.

اگرچه مطالعه آنها مکانیسم های دقیق دخیل در این ارتباط را بررسی نکرد، محققان خاطرنشان کردند که حمایت اجتماعی، نفوذ و مشارکت ممکن است اثرات مثبتی بر رفتارهای ارتقا دهنده سلامت داشته باشد. به عنوان مثال، مشاوره و حمایت از یک دوست ممکن است بر انتخاب های مربوط به سلامت فرد تأثیر بگذارد و تأثیر مثبتی بر رژیم غذایی، سطح فعالیت بدنی و احساس کلی استرس داشته باشد. روابط اجتماعی کمتر و فقدان این تأثیرات مثبت می تواند افراد تنها را در برابر رفتارهایی که می تواند خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش دهد، آسیب پذیرتر کند.

محققان توصیه کردند که تنهایی باید در دستورالعمل های بالینی مربوط به دیابت نوع 2 گنجانده شود. آنها افزودند: مهم است که ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی آماده گفتگو در مورد نگرانی های یک فرد از جمله از نقطه نظر تنهایی و تعاملات اجتماعیدر طول مشاوره بالینی باشند.

نویسندگان توصیه کردند که تحقیقات بیشتری در مورد مکانیسم‌های ارتباط بین تنهایی و دیابت نوع 2 و همچنین نقش‌ بی‌خوابی و افسردگی انجام شود. آنها نتیجه گیری نمودند که سوالاتی که باید به آنها پاسخ داده شود عبارتند از: میزانی که تنهایی منجر به فعال شدن پاسخ‌های استرس می‌شود، میزان تأثیر تنهایی بر رفتارهای مرتبط با سلامتی، و مهمتر از همه، نحوه تعامل این دو مسیر در افزایش خطر دیابت نوع 2.

منبع:

https://medicalxpress.com/news/2022-09-loneliness-diabetes.html