تنها یک زیرگونه از سلولهای چربی انسان به تحریک انسولین پاسخ می دهد

10 اوت 2021- مطالعات به خوبی نشان داده اند که سلول های چربی می توانند بر حساسیت ما به انسولین تأثیر بگذارند. در حال حاضر، محققان موسسه کارولینسکا در سوئد کشف کرده اند که سه زیرگونه ی متفاوت از سلول های چربی بالغ در بافت چربی سفید وجود دارد و تنها یکی از آنها به نام "AdipoPLIN " به انسولین پاسخ می دهد. این یافته ها ممکن است برای درمان های آینده بیماریهای متابولیک مانند دیابت نوع 2 مفید باشد.

دکتر Niklas Mejhert، یکی از نویسندگان راهبر این مطالعه و پژوهشگر گروه پزشکی هودینگ، در موسسه کارولینسکا، می گوید: این یافته ها دانش ما را در مورد عملکرد بافت چربی افزایش داد. در حقیقت، ظرفیت کلی بافت چربی برای پاسخ به انسولین با نسبت و عملکرد یک زیرگونه از سلول های چربی خاص تعیین می شود. این می تواند پیامدهایی برای بیماری هایی مانند چاقی، مقاومت به انسولین و دیابت نوع 2 داشته باشد.

در این مطالعه ، که در مجله Cell Metabolism منتشر شده است، محققان 18 گروه سلولی را شناسایی کردند که خوشه هایی را در بافت های چربی سفید انسان تشکیل می دهند. این سلولها، از سه نوع سلول چربی بالغ با فنوتیپ های متمایز تشکیل شده اند.

برای آزمایش اینکه آیا زیرگونه های سلول های چربی با عملکرد خاصی مرتبط هستند، محققان تا حدی نحوه واکنش این زیرگروه های سلولی را به افزایش کوتاه مدت سطح انسولین در چهار نفر بررسی کردند. نتیجه نشان داد که انسولین بیان ژن را در زیر گروه AdipoPLIN فعال می کند اما بر دو زیر گروه دیگر تأثیر قابل توجهی ندارد. علاوه بر این، پاسخ این زیر گروه به تحریک انسولین متناسب با حساسیت کل بدن به انسولین بود.

پروفسور Mikael Rydén، یکی دیگر از نویسندگان راهبر این مطالعه، می گوید: یافته های ما دیدگاه فعلی در مورد مقاومت به انسولین را به عنوان یک کاهش کلی واکنش به انسولین در سلول های چربی به چالش می کشد، در عوض، مطالعه ما نشان می دهد که مقاومت به انسولین، و احتمالاً دیابت نوع 2 ، می تواند به دلیل تغییرات در یک زیر گروه خاص از سلول های چربی باشد. این نشان می دهد که بافت چربی بسیار پیچیده تر از آن چیزی است که تصور می شد. مانند بافت ماهیچه ای، افراد نیز چندین نوع سلول چربی با عملکردهای مختلف دارند، که راه را برای مداخلات آینده با هدف گیری انواع مختلف سلول های چربی باز می کند.

در این مطالعه ، گروه پرفسور Rydén و Mejhert از تکنیک خاصی به نام "spatial transcriptomics[1]" استفاده کردند که توسط همکار این تحقیق پرفسور Patrik Ståhl، استادیار موسسه فناوری KTH و SciLifeLab توسعه یافته است. ترانسکریپتومیکس فضایی اطلاعات مرتبط با سازمان بافت را از طریق میکروسکوپ و بیان ژن از طریق تعیین توالی RNA ارائه می دهد.

دکتر Patrik Ståhl، سومین نویسنده ی راهبر این مطالعه می گوید: این مطالعه از این جهت منحصر به فرد است که برای اولین بار است که ما از ترانسکریپتومیکس فضایی برای بررسی بافت چربی که دارای ویژگی ها و ترکیب خاصی است، استفاده کرده ایم. ما بسیار خوشحالیم که این فناوری همچنان به حل سوالات پیچیده بیولوژیکی در تعداد فزاینده ای از زمینه های تحقیقاتی کمک می کند.

منبع:

https://www.sciencedaily.com/releases/2021/08/210810110945.htm

 



[1]ترانسکریپتومیکس فضایی یک اصطلاح جامع برای طیف وسیعی از روش هایی است که برای اختصاص دادن انواع سلول ها ( توسط بازخوانی هایmRNA ) به مکان آنها در بافت ها طراحی شده است. این روش همچنین می تواند برای تعیین محل سلولی مولکولهایmRNA مورد استفاده قرار گیرد. این تکنیک توسطStåhl  و همکارانش در سال 2016 توسعه یافت، که از آن زمان تا به حال تغییرات و اصلاحات مختلفی را تجربه کرده است.