17دسامبر 2021- تحقیقات جدید گام مهمی به سوی درمان هیپوگلایسمی یا افت قند خون عارضه ی شایع دیابت، برداشته است.

در تمام انواع دیابت، قند خون به شدت افزایش می یابد، زیرا بدن یا قادر به تولید انسولین نیست، یا نمی‌تواند به اندازه کافی آن را بسازد، و یا انسولین تولید شده مؤثر نیست. این بدان معناست که افراد مبتلا به دیابت، باید سطح قند خون خود را به نحوی مدیریت کنند که معمولاً می تواند به طور خطرناکی بالا (هایپرگلایسمی) یا پایین (هیپوگلایسمی) شود.

اپیزودهای هیپوگلایسمی، که به عنوان "هایپو" نیز شناخته می شود، اغلب در شب رخ می دهد، خواب را مختل می کند و گاهی اوقات باعث تشنج می شود. هیپوگلایسمی باعث علائم ناخوشایندی مانند اضطراب، تپش قلب، تعریق و گرسنگی می شود. اگر شدید باشد، می‌تواند باعث سرگیجه، سردرگمی، از دست دادن هوشیاری و در صورت عدم درمان، کما و حتی مرگ شود.

اکنون، تحقیقات منتشر شده درFrontiers in Endocrinology ، به رهبری دانشگاه اکستر و همکاری با شرکت Rigel Pharmaceuticals، راهی برای کمک به دفاع در برابر هیپوگلایسمی با تقویت سیستم‌های دفاعی هورمونی پیدا کرده است. این تیم بر این باورند که مسیر امیدوارکننده‌ای را در مغز شناسایی کرده‌اند که می‌تواند برای ساخت داروی ضد هیپوگلایسمی در آینده، مورد هدف قرار گیرد.

محققان با حمایت مالی بنیاد تحقیقات دیابت نوجوانان(JDRF) و انجمن دیابت بریتانیا، آزمایشاتی را در آزمایشگاه با استفاده از یک ترکیب آزمایشی پیش بالینی (R481) انجام دادند که کمی شبیه به متفورمین( داروی دیابت نوع 2) است. با این حال، R481 متفاوت عمل می کند زیرا وارد مغز شده و یک آمپر مهم سوخت مغزی را در مغز به نامAMPK[1] ، را روشن می کند.

دکتر آنا کروز، نویسنده ارشد این مطالعه، از دانشگاه اکستر، گفت: کار ما اهمیت درک بهتر ارتباط مغز و پانکراس را برای تقویت دفاع بدن در برابر هیپوگلایسمی برجسته می‌کند. من می بینم که هیپوگلایسمی می تواند تأثیر عاطفی و فیزیکی روزانه ای داشته باشد و معتقدم که این یافته ها ما را یک قدم به یافتن اهدافی درون این شبکه مغز و پانکراس برای کاهش تأثیر هیپوگلایسمی نزدیکتر کرده است.

محققان آزمایش‌هایی را بر روی نورون‌های تخصصی حساس به گلوکز در مغز(سلول‌های GT1-7) در ظروف آزمایشگاه انجام داده و دریافتند که این ترکیب با فعال کردن این آمپر سوخت مغزی، کار می‌کند.

آنها سپس دریافتند که در موش های سالم، این دارو با افزایش ترشح هورمونی به نام گلوکاگون از لوزالمعده، دفاع هورمونی در برابر هیپوگلایسمی را افزایش می دهد. این دارو پیوند مغز و پانکراس را برای دفاع در برابر هیپوگلایسمی فعال می کند، اما میزان قند خون ناشتا را تغییر نمی دهد.

دکتر کریگ بیل، نویسنده ارشد این مطالعه، از دانشگاه اکستر، گفت: یافته‌های ما نشان می‌دهد که روشن کردن آمپر سوخت مغزی شناسایی شده، می‌تواند برای جلوگیری از هیپوگلایسمی مفید باشد. در درازمدت، هدف ما ساخت قرصی است که بتوان آن را قبل از خواب مصرف نمود تا از هیپوگلایسمی شبانه جلوگیری کند. این تنها اولین قدم در یک راه طولانی است و ما امیدواریم روزی بتوانیم به افراد دیابتی و والدین کودکان مبتلا به دیابت آرامش خاطر بدهیم که دیگر افت شدید قندخون شبانه رخ نمی دهد.

دکتر لوسی چمبرز، رئیس ارتباطات تحقیقاتی دردیابت بریتانیا، که از این مطالعه حمایت کرده است، گفت: این تحقیقات اولیه، پیوندهای مهمی را بین مغز و پانکراس کشف کرده است که می تواند در آینده منجر به درمان های جدید برای جلوگیری از هیپوگلایسمی در افراد مبتلا به دیابت شود یا توانایی تشخیص علائم افت قند خون را به افرادی که دچار افت قند خون بی علامت می شدند؛ باز گرداند.

ناآگاهی از هیپوگلایسمی و هایپوگلایسمی می تواند خطرناک و ناتوان کننده باشد و تأثیر زیادی بر زندگی روزمره افراد مبتلا به انواع دیابت داشته باشد. درمان‌های جدید برای درمان هیپوگلایسمی یا ناآگاهی از هیپوگلایسمی، زندگی با دیابت را بسیار آسان‌تر می‌کند و می‌تواند سبب کاهش اضطراب و محافظت اساسی از افراد در برابر عواقب جدی هیپوگلایسمی شود.

دکتر Conor McKeever، مدیر ارتباطات تحقیقاتی در موسسه خیریه ی JDRF، گفت: هیپوگلایسمی یکی از چیزهایی است که افراد مبتلا به نوع 1 را بیشتر از بیماریشان می ترساند، بنابراین ارائه ی دارویی برای جلوگیری از هیپوگلایسمی می تواند تا حدودی بار همراه با زندگی با دیابت نوع 1 را کاهش دهد. همچنین می تواند به کاهش نگرانی اعضای خانواده کمک کند، زیرا به ما می گویند که به طور منظم از ترس اینکه عزیزشان در شب دچار هیپوگلایسمی شوند، از خواب بیدار می شوند.ما مفتخریم که از این تحقیق حمایت مالی کرده‌ایم و مشتاقیم ببینیم چگونه در مسیر درمان جدید برای 400هزار نفری که با دیابت نوع 1 در بریتانیا زندگی می‌کنند، پیشرفت می‌کند.

شواهد حاکی از آن است که 400هزار نفر مبتلا به دیابت نوع 1 در بریتانیا به طور متوسط ​​دو دوره هیپوگلایسمی در هفته و یک دوره ی شدید هیپوگلایسمی را در سال تجربه می کنند. افراد مبتلا به دیابت نوع 2 تا پنج دوره هیپوگلایسمی را در سال تجربه می کنند. اگرچه فراوانی هیپوگلایسمی در دیابت نوع 2 کمتر است، اما میزان کلی آن بیشتر است، زیرا این بیماری بیش از 4 میلیون نفر را در بریتانیا تحت تاثیر قرار داده است.

محققان ساختار شیمیایی این ترکیبات را در مقاله خود با عنوان "R481، فعال کننده ی AMPK قابل نفوذ در مغز، با فعال سازی سیستم عصبی خودمختار، قند خون را افزایش می دهد و پاسخ تنظیمی ضد هیپوگلایسمی را در موش های صحرایی تقویت می کند" منتشر کرده اند.

منبع:

https://www.eurekalert.org/news-releases/938010

 



[1]پروتئین کیناز فعال شده با AMP