یک داروی مسکن غیر اوپوئیدی، درد را در موشها با هدف قرار دادن سلول های ایمنی کاهش می دهد

5 ژوئیه 2018 - محققان دریافتند که مهار یک گیرنده بر روی سلول های ایمنی به نام ماکروفاژها، ممکن است به کاهش درد در بعضی از بیماران، به خصوص کسانی که از دردهای مزمن نوروپاتیک (مانند درد ناشی از بیماری نوروپاتی دیابتی) رنج می برند، کمک کند.


در بیوپسی پوست پای افراد سالم (چپ)، تعداد زیادی از فیبرهای عصبی حسی (سبز) مشاهده می شود، اما تعداد کمی ماکروفاژ(قرمز) دیده می شود.در حالیکه در بیوپسی از پوست پای بیماران مبتلا به درد ناشی از نوروپاتی دیابتی (سمت راست)، ماکروفاژها (قرمز)، فیبرهای عصبی تخریب شده، را احاطه کرده اند (سبز).

تاکنون محققان برای مقابله با شیوع اعتیاد به مواد مخدر، به بررسی راه های دیگری برای کاهش درد در بیماران مبتلا به بیماریهای مزمن پرداخته اند.تلاش های آنها تا حد زیادی بر روی سلول های عصبی که سیگنال های درد را به مغز و نخاع منتقل می کند، متمرکز شده است.اما تحقیقات جدیدی که توسط محققان دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس رهبری گردید، نشان می دهد که هدف قرار دادن گیرنده هایی که بر روی سلول های ایمنی قرار دارند، ممکن است به خصوص برای کاهش دردهای مزمن موثر باشند.
به تازگی یک داروی غیر اپوئیدی تحقیقاتی به نام EMA401 برای تسکین درد عصب پس از عفونتshingles (زونا) بکار رفت و نتایج مثبتی را بهمراه داشت.محققان دانشگاه واشنگتن در حال تلاش برای درک عملکرد این دارو در کنترل درد، شگفت زده شدند و دریافتند که این دارو سلول های عصبی را تحت تاثیر قرار نمی دهدبلکه، هدف آن گیرنده هایی می باشد که بر روی نوع خاصی از سلول های ایمنی(ماکروفاژها) قرار دارند.یافته های آنها در دوم ژوئیه در مجله ی Neuroscience منتشر شد.
محقق اصلی این تحقیق، پرفسور  Mohapatra استادیار بیهوشی گفت: ما به شدت نیازمند مسکن های خوبی برای مهار درد، به ویژه مسکنهای غیراوپوئیدی هستیم.به طور کلی، دانشمندان تصور می کنند که اهداف کنترل درد باید درون سیستم عصبی قرار داشته باشند. به نظر می رسد هدف در اینجا بر روی سلول های عصبی نیست، بلکه بر روی سلول های ایمنی به نام ماکروفاژها قرار دارد.
داروی تحقیقاتی اخیر مهار کننده ی گیرنده ی نوع 2 آنژیوتانسین II [1]  است که توسط داروهای کاهنده ی فشار خون مورد هدف قرار می گیرند.آنژیوتانسین یک نوع هورمون است که سبب تنگ شدن عروق خونی و افزایش فشار خون می شود.
به نظر می رسید که این دارو با تعامل با گیرنده ی نوع 2 بر روی سلول های عصبی کار می کند - همان سلول هایی که سیگنال های درد را حمل می کنند،اما زمانی که Mohapatra و همکارانش در مرکز درد دانشگاه واشنگتن دقیقتر به این فرآیند نگاه کردند، دریافتند که این نظریه اشتباه است.
Andrew Shepherd، یکی از محققان در مطالعه ی اخیر و مدرس بیهوشی گفت: هنگامی که سلول های عصبی گرفته شده از موش ها را در یک ظرف کشت قرار دادیم و هورمون آنژیوتانسین را به آنها اضافه کردیم، هیچ اتفاقی رخ نداد. در واقع بر روی نورون های حسی، اصلا گیرنده ی نوع 2 آنژیوتانسین وجود نداشت، بنابراین این نورونها نمی توانستند سیگنال های درد را انتقال دهند.
اما در آزمایش دیگری که هورمون آنژیوتانسین را به موشهای زنده تزریق کردیم، حیوانات درد را احساس می کردند بطوریکه با لمس پاها، آنها پای خود را عقب می کشیدند.
دکتر Shepherd   گفت: ما دریافتیم که گیرنده ایی که این دارو آن را هدف قرار می دهد، بر روی سلول های عصبی قرار نگرفته است، بلکه بر روی ماکروفاژها، که از سلول های ایمنی بدن هستند، قرار دارد. هنگامی که ماکروفاژها را به سلول های عصبی در محیط کشت اضافه کردیم، آنژیوتانسین توانست با ماکروفاژها صحبت کند، و سپس ماکروفاژها با سلول های عصبی صحبت کردند و آنها سپس سیگنال های درد را انتقال دادند.
هنگامی که محققان تعداد ماکروفاژها را در موش کاهش دادند، حیوان در پاسخ به تزریق آنژیوتانسین احساس درد نکرد.اما هنگامیکه تعداد ماكروفاژها در طول چند روز دوباره افزایش یافت، پاسخ به درد بازگشت. محققان همچنین دریافتند که تعداد ماکروفاژهایی که در اطراف فیبرهای عصبی تخریب شده، در بیوپسی پوست پای بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی، مشاهده می شود، بسیار بیشتر از تعداد ماکروفاژهای اطراف فیبرهای عصبی سالم در بیوپسی گرفته شده از پوست پای افراد سالم است.این یافته ها از مشاهدات آزمایشهایی که بر روی موش ها و محیط کشت انجام شد، حمایت می کند.
دکتر Mohapatra گفت: افزایش تعداد اهداف بالقوه برای داروهای ضد درد و از جمله اهدافی مانند گیرنده هایی که بر روی سلول های ایمنی قرار دارند، ممکن است باعث ایجاد داروهای موثرتر با عوارض جانبی کمتر شود.
او گفت: زیبایی این دارو این است که بر خلاف اوپوئیدها، از سد خونی مغزی عبور نمی کند، بنابراین شما می توانید تعدادی از عوارض جانبی بالقوه مضر داروهای اوپوئیدی، از جمله اعتیاد و احتمال سوء مصرف دارو را بکلی نداشته باشید و با گسترش دامنه ی اهداف بالقوه به ماکروفاژها، ممکن است درمان های مؤثرتری برای دردهای مزمن و نوروپاتیک ابداع شود.
منبع و سایت خبر:

The Journal of Neuroscience, 2018; 3542-17 DOI: 10.1523/JNEUROSCI.3542-17.2018

www.sciencedaily.com/releases/2018/07/180705143917.htm

 



[1]the angiotensin II type 2 receptor