تنهایی ابتلا به دیابت نوع 2 را پیش بینی می کند

15 سپتامبر 2020- مطالعه ی منتشر شده در ژورنالDiabetologia[1] ، نشان داد که عدم وجود ارتباط  و تماس با کیفیت با مردم، شروع دیابت نوع 2 را پیش بینی می کند. این مطالعه پیشنهاد کرد که کمک به افراد برای ایجاد و تجربه ی روابط مثبت می تواند یکی از ابزارهای مفید در راهکارهای پیشگیری از دیابت نوع 2 باشد.

نتایج با توجه به یافته های اخیر نشان می دهد که افراد دیابتی بیشتر در معرض خطر مرگ ناشی ازCOVID-19  هستند. این مطالعه نشان می دهد که تنهایی طولانی مدت ممکن است در پیشرفت دیابت تأثیر گذارد. تجربه ی قرنطینه و تعطیلی کنونی نشان داد ادامه ی تنهایی می تواند به طور بالقوه آسیب پذیری افراد را در این بیماری همه گیر افزایش دهد.

تنهایی زمانی اتفاق می افتد که فرد درک کند که نیازهای اجتماعی وی برآورده نمی شود، که این موضوع عدم تعادلی را بین روابط اجتماعی مطلوب و واقعی منعکس می کند. یک پنجم بزرگسالان در انگلیس و یک سوم بزرگسالان در ایالات متحده گزارش کرده اند که گاهی احساس تنهایی می کنند.

هم اکنون به نقش تنهایی در سلامتی توجه فزاینده ای می شود و تحقیقات قبلی تنهایی را با افزایش خطر مرگ و بیماری قلبی مرتبط دانسته است. این اولین مطالعه برای بررسی تجربه ی تنهایی با شروع دیابت نوع 2 پس از آن است.

در این مطالعه، داده های حاصل از یک مطالعه طولی در انگلیس بر روی 4112 بزرگسال 50 ساله و بالاتر که چندین بار از سال 2002 تا 2017 جمع آوری شده بود، تجزیه و تحلیل گردید. در ابتدای جمع آوری اطلاعات، هیچ یک از شرکت کنندگان به دیابت مبتلا نبودند و سطح قند خون آنها طبیعی بود.

این مطالعه نشان داد که طی یک دوره 12 ساله 264 نفر به دیابت نوع 2 مبتلا شدند. میزان تنهایی این افراد که در ابتدای جمع آوری داده ها اندازه گیری شده بود، بطور قابل توجهی شروع دیابت نوع 2 در مراحل بعدی زندگی آنها را پیش بینی می کرد. این رابطه در هنگام در نظر گرفتن سیگار کشیدن، مصرف الکل، وزن، سطح گلوکز خون، فشار خون بالا و بیماری های قلبی عروقی همچنان باقی ماند. این ارتباط همچنین مستقل از افسردگی، زندگی کردن به تنهایی و انزوای اجتماعی بود.

نویسنده اصلی این مقاله دکترRuth Hackett ، از انستیتوی روانپزشکی، روانشناسی و علوم اعصاب(IoPPN)  در کالج کینگ لندن، گفت: این مطالعه رابطه قوی بین تنهایی و شروع بعدی دیابت نوع 2 را نشان می دهد. نکته ی قابل توجه اینست که این رابطه بحدی قوی است که حتی پس از در نظر گرفتن عواملی که در ایجاد دیابت نقش مهمی دارند، مانند سیگار کشیدن، مصرف الکل و قند خون و همچنین عوامل بهداشت روان مانند افسردگی، همچنان وجود داشت. این مطالعه همچنین تمایز واضحی را بین تنهایی و انزوای اجتماعی "به معنی زندگی کردن به تنهایی" در پیش بینی دیابت نوع 2 نشان داد. در حقیقت تنهایی بر اساس کیفیت روابط فرد تعریف می شود.

وی ادامه داد: من در دوره ی قرنطیه ی انگلستان برای بیماری همه گیرCOVID-19 ، به این ایده رسیدم و علاقه مند شدم که تاثیر تنهایی را بر سلامتی، بررسی کنم، به ویژه اینکه به احتمال زیاد افراد بیشتری این احساسات مشکل را در این دورهتجربه کرده اند.

براساس این مطالعه، دلیل بیولوژیکی احتمالی ارتباط بین تنهایی و دیابت نوع 2 می تواند تأثیر تنهایی مداوم بر سیستم بیولوژیکی مسئول استرس باشد که با گذشت زمان بر بدن تأثیر می گذارد و خطر ابتلا به دیابت را افزایش می دهد.

دکتر Hackett توضیح داد: اگر احساس تنهایی مزمن شود، سیستم استرس در بدن شما بطور روزمره تحریک می شود و با گذشت زمان منجر به فرسایش بدن می شود و این تغییرات منفی در زیست شناسی مرتبط با استرس، ممکن است با پیشرفت دیابت نوع 2 مرتبط باشد.

توضیح دیگر برای یافته ها می تواند تعصبات در تفکر ما باشد که ممکن است ارتباط بین تنهایی و دیابت را تداوم بخشد زیرا وقتی افراد احساس تنهایی می کنند، آنها انتظار دارند مردم به آنها واکنش منفی نشان دهند که همین موضوع ایجاد روابط خوب را دشوارتر می کند.

منبع:

https://medicalxpress.com/news/2020-09-loneliness-diabetes.html

 



[1]مجله انجمن اروپایی مطالعه ی دیابت[EASD]