استفاده از مکمل ها برای کنترل قندخون

هیچ قرص جادویی وجود ندارد که بتوان با آن مشکلات انسولین و قند خون بیماران دیابتی را حل کرد و همزمان مشکل اضافه وزن بیمار را نیز برطرف کرد. هیچ مکملی نمی تواند جایگزین تغییرات دائم روزانه شود، تغییراتی که برای تحت کنترل در آوردن قند خون و کاهش وزن بیمار کاملاً ضروری است. همچنین هیچ مکملی هم وجود ندارد که بتوان آن را جایگزین ورزش نمود.

گاهی مکمل های غذایی می توانند با برخی از زیان های قند خون بالا مقابله نمایند و برخی دیگر می توانند در کنترل قند خون نقش پشتیبان داشته باشند. برخی از افراد دیابتی به خاطر وضعیت بیماری و یا عادت های نادرست تغذیه ای که تاکنون داشته اند، دچار کمبود برخی ویتامین ها و مواد معدنی هستند و می بایست با مصرف مکمل ها مطمئن شد که این مواد مغذی اصلی به بدنشان  می رسد.

چرا مصرف مکمل ها توصیه می شود؟

اغلب مکمل هایی که در این جا به آن اشار می شود(نه همۀ آنها )  ، ویتامین ها و مواد معدنی رایجی هستند که تاکنون در مورد آنها زیاد شنیده اید. برخی دیگر نیز مواد ارزشمندی هستند که برای افراد مبتلا به قند خون بالا و عوارض ناشی از آن بسیار مفید است. اگر چه تعدادی از آنها هنوز در علم پزشکی چندان رایج نیستند، اما تحقیقات در حال انجام است تا این کار صورت گیرد.

وجود اختلالات قندخون و انسولین در بیماران نشان می دهد که در نتیجۀ استرس های اکسایشی مربوط به رژیم غذایی پرکربوهیدرات، بیمار سال ها از کمبود مواد مغذی رنج می برده است. هر چند ممکن است بتوان این کمبود را تنها با استفاده از رژیم غذایی نیز برطرف نمود. اما هدف این است که بیمار سلامت خود را با سرعت هر چه بیشتر به دست آورد و اینجا نیاز به استفاده از مکمل ها مشخص می گردد.

تعاریف و تفاوت ها

ویتامینها یکی از مواد آلی هستند که بدن شما به آن نیاز دارد. اما مواد معدنی مانند کلسیم و منیزیم مواد معدنی می باشند. برخی از این مواد معدنی برای بدنتان بسیار ضروری هستند، حتی اگر تنها مقدار کمی از آن نیاز باشد. اغلب این ویتامین ها و مواد معدنی باید از طریق مواد غذایی مصرفی تأمین شوند و در صورت لزوم از طریق مکمل ها تأمین گردند. تعدادی از ویتامین ها نیز در بدن ساخته می شوند.

 ویتامین ها و مواد معدنی در هزاران فرآیند و فعالیت شیمیایی که دائماً در بدنتان در حال انجام است، نقش بسیار تعیین کننده ای دارند و شما برای تولید آنزیم ها، هورمون ها، گیرنده ها و فرستنده های عصبی و مواد پیچیدۀ دیگر به آن ها نیاز دارید تا فعالیت های بدنتان راه اندازی شود.

افرادی که در کشورهای توسعه یافته زندگی می کنند بیشتر در معرض بیماری ناشی از کمبود مواد معدنی و انواع ویتامین ها قرار دارند. رژیم های معمول غربی معمولاً به دلیل استفاده از غذاهای پرکربوهیدرات تصفیه شده و به شدت فرآوری شده، از ویتامین ها و مواد معدنی و نیز از مواد مغذی موجود در سبزیجات تازه، دانه ها و آجیل ها، توت ها و دیگر میوه ها و آرد کامل بی بهره می مانند.

مبنای تمام برنامه های استفاده از مکمل را مولتی ویتامین ها و مواد معدنی با کیفیت بالا تشکیل میدهند. به غیر از مواردی که پزشک شما برای مکمل آهن تجویز نموده باشد، سعی کنید از مولتی ویتامینی استفاده کنید که فاقد آهن باشد؛ برخی تحقیقات نشان داده است افزایش سطح آهن می تواند منجر به افزایش احتمال خطر ابتلا به دیابت نوع 2 گردد. مولتی ویتامینها همچنین نباید دارای هیچ گونه رنگ و طعم مصنوعی و یا روغن های هیدروژنه، ذرت یا گندم (که بسیاری افراد به آن حساسیت دارند)، نمک، شکر، نشاسته و یا موم باشند. به عنوان مثال، فهرستی از مواد مغذی در زیر آورده شده است، هنگامی که مکمل ها را به منظور خاصی استفاده می کنید، باید آنها را به رژیم غذایی خود اضافه کنید نه اینکه جایگزین آن نمایید.

استفاده از آنتی اکسیدان ها

حتی اگر از رژیم غذایی خوبی برخوردار باشید، باز هم استفاده از مولتی ویتامین ها و مواد معدنی کاملاً ضروری است. چرا؟ زیرا سطح بالای قند خون و انسولین و نیز مقاومت در برابر انسولین، همگی باعث می شوند تا بدنتان رادیکال های آزاد بیشتری تولید کند و بنابراین برای خنثی نمودن اثر رادیکال های آزاد به آنزیم های آنتی اکسیدان و مواد دیگر، نیاز بیشتری پیدا می کند. اما هنگامی که مقدار رادیکال های آزاد به شدت افزایش یافته باشد، بدنتان قادر به تولید آنتی اکسیدان کافی برای مهار آن نخواهد بود که در اصطلاح به آن فشار اکسایشی گفته می شود. اگر رادیکال های آزاد به سرعت خنثی نشوند، ممکن است زیان های قابل توجهی به سلول های بدن وارد آوردند و نیاز شما را به آنتی اکسیدان ها افزایش دهند. در همین زمان، طی مکانیسمی که گلیکاسیون نامیده می شود، قند اضافی موجود در جریان خون منجر به آسیب سلول ها می شود.

آسیب حاصل از رادیکال های آزاد و گلیکاسیون می تواند با ادامه یافتن و تبدیل به چرخه ی دیابت، اوضاع را باز هم بدتر نماید. تصوری که اکنون در مورد این چرخه وجود دارد به این صورت است:مقاومت به انسولین باعث افزایش سطح قند خون و در نتیجه گلیکاسیون می شود. لوزالعمده با تولید انسولین بیشتر سعی می کند از افزایش قندخون جلوگیری کند و همین مسأله باعث ازدیاد انسولین و در نهایت افزایش رادیکال های آزاد می شود. فشار اکسایشی حاصل از رادیکال های آزاد، با کاهش تعداد گیرنده های انسولین در دیوارۀ سلول ها و کاهش توانایی آنها در دریافت انسولین، باعث بدتر شدن مقاومت به انسولین می شود. رادیکال های آزاد و گلیکاسیون باعث آسیب سلولهای بتا در لوزالعمده و کاهش تولید انسولین  می شود. آنگاه چه اتفاقی می افتد؟ مقاومت انسولین بیشتر، تقاضای بیشتر برای انسولین از سلول های بتای آسیب دیده در لوزالعمده، افزایش میزان قند در جریان خون، که همگی منجر به گلیکاسیون بیشتر و رادیکال های آزاد بیشتر می شود.... مطمئناً اکنون به خوبی می توانید این چرخه را تصور نمایید.

فشارهای اکسایشی نیز می توانند به رگ های خونی و پایانه های عصبی آسیب های جدی وارد کنند که در نتیجه باعث عوارض ناشی از دیابت مانند بیماری های کلیه، چشم، عصبی و یا حتی قطع عضو می شود. همچنین تصور می شود که فشارهای اکسایشی نقش مهمی در تصلب شرایین داشته باشند که می توانند باعث لخته شدن سرخرگ ها و حملۀ قلبی و سکته گردند.

بهترین راه برای جلوگیری از افزایش تولید رادیکال های آزاد، کنترل مصرف کربوهیدرات در رژیم غذایی، کاهش وزن و فعالیت بدنی بیشتر است. علاوه بر آن ، استفاده از مکمل ها نیز می تواند آنتی اکسیدان بیشتری برای خنثی کردن سریع تر رادیکال های آزاد، قبل از اینکه به سلول ها آسیبی برسانند، برایتان فراهم نماید. دلیل دیگر پراهمیت بودن مصرف مکمل ها برای افراد دارای قند خون بالا از این قرار است که : داروهایی که برای قند خون بالا و دیگر بیماری های مزمن مصرف می شوند، در جذب ویتامین و مواد معدنی از طریق  غذا اختلال ایجاد می کنند و استفاده از مکمل ها می تواند این مشکل را برطرف نماید.

نکتۀ مهم:مکمل هایی که به تثبیت قند خون کمک می کنند ، می توانند بر روی داروهایی که به این خاطر مصرف می کنید نیز تأثیر گذارند. پیشنهاد می کنیم که با یک پزشک متخصص در امور تغذیه در مورد برنامۀ کنترل قند خون خود مشورت کنید تا به شما کمک کند بهتر بتوانید تصمیم بگیرید از کدام مکمل ها (و به چه میزانی) استفاده نمایید. همچنین قبل از مصرف این مکمل ها یا هر نوع مکمل دیگری، ابتدا در مورد مصرف این مکمل ها وکاهش مصرف مقدار داروهای خود با پزشکتان مشورت نمایید.

مکمل های آنتی اکسیدان

ویتامین ها

دو ویتامینی که بیشترین اهمیت را در نبرد با رادیکال های آزاد دارند ویتامین Cو ویتامین Eهستند. روی هم رفته افراد دیابتی حتی اگر به اندازۀ کافی ویتامین Cدر رژیم غذایی خود داشته باشند، باز هم دچار کمبود این ویتامین هستند. ممکن است علت آن مربوط به قند خون بالا باشد. متأسفانه افرادی که از مشکلات قندخون رنج می برند، به ویتامین Cبیشتری نیاز دارند. چرا که ویتامین Cعملکرد انسولین را افزایش می دهد. بنابراین یکی از تدابیر خوب بخصوص برای افراد دیابتی، مصرف ویتامین Cاست زیرا به افزایش توانایی رگ ها در انتقال خون کمک می کند. مطالعات متعددی نشان داده است که ویتامین Cفشار خون بالا را از بین می برد و از ابتلا به بیماری قلبی جلوگیری می کند و به طور کلی افرادی که دارای رژیم های غذایی غنی از ویتامین Cهستند، کمتر درمعرض خطر مرگ و میر ناشی از بیماری قلبی و سکته قرار دارند.

ویتامین C

مقدار توصیه شدۀ مجاز در رژیم غذایی برای ویتامین Cدر اروپا در حال حاضر 60 میلی گرم است. دریافت این مقدار از طریق رژیم روزانه کار بسیار ساده ای است. ویتامین Cدر تمام میوه ها و سبزیجات تازه( و نیز در برخی انواع گوشت، مرغ و ماکیان، ماهی و فرآورده های لبنی و تعداد محدودی از حبوبات و دانه ها) وجود دارد. شما مجاز به مصرف بسیاری از این غذاها در برنامۀ کنترل قندخون خود می باشید، بنابراین به راحتی می توانید حداقل مقدار روزانه را تأمین نمایید. به عنوان مثال 58 میلی گرم ویتامین C  در نصف فنجان (50 گرم) بروکلی پخته و 48 میلیگرم در نصف فنجان (75 گرم ) کلم فندقی وجود دارد. اگر مقدار کربوهیدرات روزانۀ شما اجازه می دهد مقدار متعادلی میوه با ارزش گلایسمی پایین در رژیم روزانۀ خود داشته باشید، می توانید مقدار بیشتری ویتامین Cنیز از این راه کسب نمایید. به عنوان مثال، در یک فنجان (75 گرم) توت فرنگی، 45 میلی گرم ویتامین Cوجود دارد. هر فردی روزانه به 1000 میلی گرم ویتامین Cاحتیاج دارد و اگر افراد دارای اختلالات قند خون و انسولین باشد، این مقدار به 2000 میلی گرم (2 گرم) افزایش می یابد. ویتامین Cدر آب محلول است، به این معنی که شما قادر به ذخیرۀ آن در بدنتان نیستید و مازاد آن به راحتی با آب برده می شود. برای بالا نگه داشتن سطح ویتامین Cدر طول روز، نصف جیرۀ خود را صبح  و نصف دیگر آن را بعدازظهر مصرف کنید. حجم زیاد ویتامین Cممکن است در برخی افراد ایجاد اسهال نماید. البته احتمال آن در اثر مصرف این مقدار بسیار کم است. اما در صورت وقوع آن می توانید مصرف خود را قطع نمایید.

ویتامین E

مکمل ها حاوی ویتامین Eدر افراد دیابتی باعث جلوگیری از فشار های اکسایشی می شود و احتمالاً کنترل متابولیسم را نیز بهبود می بخشد. یکی دیگر از مزایای ویتامینE  قابلیت پایین آوردن سطح التهاب است که در افراد مبتلا به دیابت بسیار بیشتر است. پایین آوردن سطح التهاب و در نتیجه پیشگیری از بیماری قلبی، از طریق کاهش رادیکال های آزاد و جلوگیری از رشد پلاک های داخل دیوارۀ رگ ها انجام می گیرد.

مقدار توصیه شدۀ مجاز در رژیم غذایی برای ویتامین Eبرابر با 15 میلی گرم  است و در صورتی که از سبزیجات ، آجیل ها و دانه ها به مقدار کافی مصرف کنید، می توانید این مقدار را به راحتی از رژیم روزانۀ خود فراهم نمایید. اما ویتامین Eدر پیشگیری از دیابت و دیگر بیماری ها از ارزش بسیار بالایی برخوردار است. ما مصرف روزانه 400 تا 800 میلی گرم را توصیه می کنیم(لطفاً توجه داشته باشید: در برخی نمونه های بالینی مشاهده شده که تعدادی از افراد پس از مصرف ویتامین Eدچار افزایش فشار خون شده اند، بنابراین اگر فشار خون شما در اثر مصرف زیاد این ویتامین بالا می رود ، مصرف آن را متوقف نمایید). اگر دچار گرفتگی عضلات پا می شوید، ویتامین Eرا شب هنگام مصرف کنید. بسیاری از بیماران ابراز می دارند که مصرف این ویتامین در شب باعث برطرف شدن گرفتگی عضلات پای آن ها می شود.

بیوتین و اینوسیتول

بیوتین یکی از اعضای مهم خانوادۀ ویتامین Bاست، زیرا نمی توان آن را از طریق غذاها به دست آورد، هر چند برخی مواد غذایی مانند زردۀ تخم مرغ و انواع آجیل حاوی مقدار اندکی از آن هستند. در عوض  باکتری های موجود در روده های شما آن را برایتان تولید می کنند.

مقدار توصیه شدۀ مجاز آن در رژیم غذایی در اروپا برابر با 150 میلی گرم است. بیوتین نیز مانند دیگر ویتامین های گروه Bبرای فعال نگه داشتن سیستم عصبی و نیز تبدیل چربی و پروتئین مصرفی شما به انرژی لازم است. مقدار زیاد بیوتین می تواند سبب بهبود حساسیت به انسولین شده و در پایین آوردن قند خون موثر باشد. علاوه بر آن ، بیوتین باعث برطرف شدن عوارض عصبی در بیماران دیابتی نیز می گردد.

در مورد آن دسته از بیماران دیابتی که قند خونشان ناپایداری کمتری دارد، مقداری حدود 2000 تا 4000 میلی گرم در چند وعده توصیه می شود. برای افراد مبتلا به دیابت ، به خصوص اشخاصی که انسولین مصرف می کنند، مقدار 7500 میلی گرم (یک بار در روز) یا 15000 میلی گرم (در چند وعده) توصیه می شود.

اینوسیتول نیز جزء خانوادۀ گروه ویتامین Bطبقه بندی می شود و مانند بیوتین ، توسط باکتری های موجود در روده ها تولید می شود. مولکول اینوسیتول واسط فعالیت انسولین در سلول ها است و نقش پیامبر ثانویه را برای آن بازی میکند. مقدار زیاد انسولین موجب می شود ذخایر سلولی این مواد مغذی سریع تر تخلیه شود و بدن قادر به جبران آن نباشد. اینوسیتول همچنین نقش مهمی در مدیریت فشار خون و استرس ایفا می کند. این مادۀ غذایی به شکل میو – اینوسیتول در غذاهایی مانند سویا، بقولات و آجیل ها یافت می شود. اینوسیتول یکی از اجزای رایج در تدوین مکمل های مربوط به قند خون است و مقدار دوز مناسب آن برای این منظور از 500 تا 1000 میلیگرم در روز می باشد. مصرف این ماده در افراد دیابتی سبب کاهش مقدار انسولین پلاسما می شود.

مکمل های مربوط به قند خون

کروم

این مادۀ معدنی برای صحت انجام فعالیت های انسولین در بدن ضروری است. اگر سطح کروم بدن فرد مبتلا به دیابت مانند بسیاری از مردم پایین باشد، ممکن است مشکلات قند خون در آنها افزایش یابد و به همان ترتیب افزایش مقدار آن موجب از بین رفتن مقاومت به انسولین می گردد.

مقدار کرومی که شما روزانه نیاز دارید، دقیقاً مشخص نیست. اما مقدار مناسب آن برای افراد بزرگسال چیزی بین 50 تا 200 میلی گرم است. حتی اگر مقدار نیاز شما بسیار اندک باشد، باز هم رژیم روزانه برای آن کافی نمی باشد. کروم هماهنگ با انسولین و به عنوان بخشی از مکانیزم کنترل قند خون به کار می رود. محققان هنوز چگونگی عملکرد آنرا به درستی نمی دانند. اما ممکن است بدن کروم را برای تولید عامل تحمل گلوکز( GTF) بکار ببرد، ترکیبی که به تنظیم مقدار انسولین کمک می کند. GTF  همچنین به کاهش قند خون کمک می کند، حساسیت نسبت به انسولین را افزایش می دهد و اشتهای شما را کنترل می نماید.

تحقیقات متعددی وجود دارد که مصرف مکمل های کروم را برای افراد مبتلا به پیش دیابت و دیابت توصیه می کند. بعنوان نمونه، یکی از تحقیقاتی که در سال 1997 انتشار یافت، تأثیر مکمل های کروم را بر روی 180 نفر بیمار مبتلا به دیابت نوع 2  به مدت 4 ماه مورد بررسی قرار داده بود. به این ترتیب که به 60 نفر از آنها دو بار در روز و هر بار 100 میلی گرم پیکولینات کروم و به60 نفر بعدی دوبار در روز و هر بار 500 میلی گرم پیکولینات کروم  و60 نفر دیگر دوبار در روز پلاسبو داده شد. پس از دو ماه ، مقدار قندخون در گروه دوم بهبود قابل ملاحظه ای یافت. در پایان ماه چهارم هم در گروه اول و هم در گروه دوم تغییرات چشمگیری مشاهده شد. اما در گروه سوم هیچ گونه بهبودی حاصل نشد. همچنین سطح کلسترول نیز در افراد گروه های اول و دوم بهتر شده بود.

تحقیقات دیگر نیز نشان می دهد که مقدار نیاز به کروم اضافی بستگی به میزان اختلالات قندخون فرد دارد. برای افرادی که اختلالات قندخون کم است، 200 میلی گرم کروم کافی به نظر می رسد و در افرادی که اختلالات قندخون آنها شدیدتر است، به مقدار بیشتری نیاز دارند. مطمئناً نیاز افراد مبتلا به دیابت بسیار بیشتر است.

کروم به مقدار کم در غذاهایی مانند گوشت گاو، پنیر، سبزیجات دارای برگ سبز، قارچ، گوشت، صدف، گوشت ماهی و جو یافت می شود.  در هر فنجان بروکلی (100 گرم) فقط 20 میلی گرم کروم وجود دارد، بنابراین از آنجایی که به دست آوردن 200 میلی گرم کروم از رژیم غذایی روزانه کار دشواری است، به استفاده از مکمل های حاوی کروم نیاز دارید. بدن شما کروم را به راحتی از پیکولینات کروم و یا پلی نیکوتینات کروم جذب می کند. (برخی از تحقیقاتی که اخیراً صورت گرفته نشان می دهد، مصرف بیش از حد پیکولینات کروم می تواند به DNAآسیب برساند).

بطورکلی شواهد زیادی مبنی بر سلامت مصرف مکمل های کروم در مقادیر کمتر از 1000 میلی گرم(1 گرم) وجود دارد.

مقداری که برای بیماران مبتلا به دیابت نوع 2  توصیه می شود روزانه حداکثر 1000 میلی گرم و برای افراد مبتلا به سندروم متابولیک  و پیش دیابت 400 تا 800 میلی گرم است که باید طی سه وعده در روز مصرف گردد.

منیزیم

بسیاری از افراد مبتلا به دیابت دچار کمبود این مادۀ معدنی مهم هستند؛ حتی اگر به میزان کافی در رژیم روزانۀ خود داشته باشند. افرادی که حتی با مصرف مقدار کافی باز هم از مقدار منیزیم کمی برخوردارند، به احتمال زیاد مبتلا به دیابت هستند. در واقع، سطح پایین منیزیم به عنوان یکی از عوامل مستقل در پیش بینی دیابت می باشد. همچنین منیزیم یکی از عناصر معدنی بسیار مهم برای سلامت قلب است.

از آنجایی که منیزیم در فرآیندهای پیچیدۀ شیمیایی نقش مهمی ایفا می کند و باعث تنظیم انسولین و قند خون می شود، بنابراین کمبود آن می تواند وضعیت قند خون و مقاومت انسولین را بدتر کند. اما آیا بالا بردن سطح منیزیم تا حد نرمال می تواند این مشکل را حل کند؟ وقتیکه  قند خون بالا باشد ممکن است مؤثر باشد، اما نتایج تحقیقات هنوز قطعی نشده است. نظر برخی محققان مثبت است و بعضی دیگر منفی. هر چند در صورت وجود مقاومت به انسولین ، نتایج کمی قطعی تر است. شواهدی نیز مبنی بر جلوگیری از عوارض ناشی از دیابت ، به خصوص بیماری کلیوی و بیماری عصبی با افزایش سطح منیزیم وجود دارد. هنگامی که در برنامۀ کنترل قندخون مقدار زیادی آجیل میل می کنید، مقدار زیادی منیریم از طریق همین رژیم روزانه به دست می آورید. اما اگر مبتلا به دیابت نوع 2 باشید، این مقدار منیزیم برایتان کافی نخواهد بود. اگر چه پیدا کردن آن کمی دشوار است اما استفاده از مکمل منیزیم اوروتات بهتر است، زیرا حاوی مقدار کمی عنصر منیزیم است و به خوبی جذب می شود و احتمال ایجاد عوارض جانبی آن برای معده و روده ها نیز کم است. هر چند بسیاری از منابع حاوی ویتامین و مواد غذایی طبیعی دارای این شکل از منیزیم نیستند در عوض ، سیترات منیزیم و گلوکونات منیزیم به راحتی در دسترس هستند.

برخی از مکمل های منیزیم ممکن است باعث اسهال و در برخی حالت ها منجر به کاهش فشار خون شوند. بهتر است مصرف آن را با مقادیر کم شروع کنید و به تدریج افزایش دهید تا به سقف 350 میلی گرم منیزیم خالص در روز برسید که باید آن را طی چند وعده در روز مصرف نمایید. اگر بیماری کلیوی دارید، ممکن است مصرف مکمل منیزیم مناسب نباشد. ضمناً هرگز پیش از مشورت با پزشک خود اقدام به مصرف منیزیم نکنید.

کلسیم

حتماً می دانید که کلسیم در حفظ و نگهداری استخوان ها و تقویت آن ها نقش بسیار تعیین کننده ای دارد. اما ممکن است ندانید که این مادۀ معدنی در تولید انسولین به لوزالعمده کمک می کند . توضیح این پروسه در اینجا کمی پیچیده است، اما همین قدر بدانید که وجود مقدار کافی کلسیم در رژیم روزانه ، این فرایند را تسهیل می کند. در هنگام استفاده از مکمل های حاوی کلسیم نیز توجه داشته باشید که باید با مقدار منیزیم و فسفر مصرفی شما در تعادل باشد.

اگر از متفورمین (گلوکوفاژ) برای درمان مقاومت انسولین استفاده می کنید، ممکن است به مصرف مکمل کلسیم نیز احتیاج داشته باشید، چرا که متفورمین جذب اسید فولیک و ویتامین B12را کاهش می دهد. مصرف روزانه 1200 میلی گرم مکمل کلسیم می تواند با این مشکل مقابله نماید.

مقدار توصیه شدۀ مجاز کلسیم در رژیم غذایی در افراد بزرگسال (19 تا50 سال) 1000 میلی گرم و در افراد مسن تر برابر است با 1200 میلی گرم است. اما بنا به دلایلی که قبلاً به آنها اشاره شد، شما به مصرف حداقل 1200 میلی گرم کلسیم در روز نیاز دارید. وجود این مقدار کلسیم در رژیم روزانه حتی می تواند در کاهش وزن شما نیز موثر باشد. هر چند پنیر، آجیل و سبزیجات برگ سبز که شما آن ها را بعنوان بخشی از برنامۀ کنترل قند خون در رژیم روزانۀ خود دارید، به اندازۀ کافی کلسیم در اختیارتان قرار خواهند داد ، اما مصرف غذا به تنهایی نمی تواند با این مشکلات مقابله نماید. مصرف مکمل کلسیم به تمام بیماران دیابتی توصیه می شود. مراقب باشید مقدار کلسیم نهایی شما از مصرف غذا و مکمل ها در مجموع از 2000 میلی گرم در روز تجاوز نکند. اگر چه بندرت ممکن است این اتفاق بیفتد اما مصرف زیاد آن در دراز مدت باعث افزایش مقدار کلسیم در جریان  خون می شود.

روی

بنابر دلایلی که محققان هنوز از آن اطلاع دقیقی ندارند، بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 معمولاً دارای کمبود روی هستند. از آنجایی که روی برای ساخت بسیاری از آنزیم های آنتی اکسیدان مورد نیاز است و نیز از آنجایی که افراد مبتلا به سندروم متابولیک ، پیش دیابت و دیابت معمولاً دارای فشار اکسایشی بالایی هستند، بنابراین افراد دیابتی ناگزیر از مصرف مقدار فراوانی روی هستند. روی همچنین به تولید انسولین توسط لوزالمعده و نیز انتقال گلوگز توسط انسولین به سلول ها کمک می کند. به غیر از صدف خوراکی که سرشار از روی است، این مادۀ معدنی در غذاهای دیگر به وفور یافت نمی شود. جذب روی از مواد غذایی توسط بدن نیز دشوار است، بنابراین اگر دچار کمبود روی هستید، نمی توانید تنها به کمک رژیم غذایی آن را به دست آورید، استفاده از مکمل آن تقریباً همیشه ضروری است. مقدار دوزی که توصیه می شود بین 30 تا 50 میلی گرم در روز است. اما برای افراد مبتلا به دیابت کنترل نشده، 100 میلی گرم در روز تجویز می شود.

آهن

یکی از اختلالات ارثی در متابولیسم آهن هموکروماتوزیس است، در 50 تا 80 درصد افرادی که به این اختلال مبتلا هستند، دیابت نوع 2 مشاهده می گردد. علت این است که مقدار زیادی آهن در لوزالمعده (و قسمت های دیگر بدن) جمع می شود و به سلول های بتا که تولید کنندۀ انسولین هستند، آسیب می رساند. برخی تحقیقات اخیر نشان می دهند که آهن در افراد دیابتی و حتی آنهایی که دارای هموکروماتوزیس نیستند، نقش مهمی ایفا می کند. اکنون خیلی زود است که مفهوم آن توضیح داده شود. فقط برای برخورداری از سلامت بیشتر توصیه می کنیم مواد معدنی و مولتی ویتامین هایی که انتخاب می کنید حاوی آهن نباشد( البته، اگر دارای کمبود آهن یا کم خونی هستید ویا باردار می باشید، در مورد مصرف مکمل ها با پزشک خود مشورت نمایید).

کوآنزیمQ10

این ماده توسط بدن شما تولید می شود و در تولید انرژی از میتوکندری های کوچک موجود در همۀ سلول ها نقشی بسیار حیاتی دارد. اگر این سیستم نیرو زا به درستی کار نکند، یکی از نتایج آن می تواند مقاومت به انسولین باشد. در نتیجۀ تحقیقی که در استرالیا صورت گرفت، اکنون می دانیم مصرف مکمل های حاوی COQ10(کوکیوتِن) در افراد مبتلا به دیابت نوع 2، به کنترل فشار و قند خون کمک می کند.معمولاً مصرف 100 میلیگرم از آن به عنوان حداقل دوز مصرفی روزانه تجویز می شود که می بایست در سه وعده مصرف گردد.

گیاهان و قند خون

بسیاری از گیاهان برای کمک به کنترل قندخون توصیه شده اند. مانند: شنبلیله، دارچین، سیر، زردچوبه و بانابا( یک گیاه فیلیپینی). استفاده از گیاهان به عنوان راه اصلی درمان دیابت توصیه  نمی شود؛ هر چند به تقویت میزان تأثیر مواد غذایی کمک می کنند و دارای ترکیباتی برای تنظیم قندخون می باشند.                                     

آمینواسیدها

آمینواسیدها به عنوان اجزای تشکیل دهنده در ساخت هزاران پروتئین که بدنتان برای عملکرد صحیح به آنها نیاز دارد، به کار می روند. تعدادی از این آمینواسیدها به خصوص برای ساخت پروتئین هایی که تولید انسولین و حساسیت آن را بر عهده دارند، بسیار مهم هستند. تحقیق جالبی که در سال 2003 صورت گرفت نشان داد آمینواسیدها می توانند با تحریک لوزالمعده، حتی در افرادی که مدت هاست در اثر ابتلأ به دیابت نوع 2 از انسولین پایینی برخوردارند، تولید انسولین بیشتری کند.

تحقیقات در مورد اینکه آمینواسیدها چگونه موجب بهبود قندخون می شوند همچنان ادامه دارد. آمینو اسید کارنیتن برای بسیاری از بیماران دیابتی تجویز می شود. کارنیتین برای انتقال چربی به میتوکندری ها ضروری است تا در آنجا برای تولید انرژی سوزانده شوند. بنابراین هر چه کارنیتین بیشتری داشته باشید، راندمان انتقال بیشتر خواهد شد و اگر از مکمل کارنیتین هم استفاده کنید، سوختن چربی ها با سرعت بیشتری انجام می شود.

اما کارنیتین برای افراد مبتلا به دیابت بیشتر از کاهش وزن ارزشمند است. نتایج تحقیقی که در سال 1999 در ایتالیا انجام شد نشان داد، کارنیتین همچنین در بهبود حساسیت به انسولین نیز موثر است. مقدار دوز روزانۀ آن نیز می تواند از 1500 تا 3000 میلی گرم باشد.

نکتۀ مهم: با وجود ارزشمند بودن آمینواسیدها، اما شما نمی توانید سرخود به مصرف آنها اقدام نمایید. در مورد استفاده از امینواسیدها برای اهداف درمانی ، در بین متخصصان امور پزشکی اختلاف نظرهایی وجود دارد . با یک پزشک متخصص تغذیه مشورت کنید تا بهترین را برای شما انتخاب و نتیجه را دنبال نماید.

منبع: اتکینز برای مبتلایان به دیابت

دکتر ماری سی. ورنون

ژاکلین ا. ابرستین